stawidła (szybry), posuwają się za pomocą mimośrodów czyli ekscentryków HH. Drążki II służą do odczepiania sztang mimośrodowych, a zaś drążki I2I2 do puszczania maszyny od ręki.
Mimośrody są tutaj luźne i mogące się przestawiać.
Na wielu parostatkach, maszyniści przy puszczaniu maszyny w tył i wolném manewrowaniu, puszczają tylko w ruch jeden cylinder parowy, gdyż im to łatwiéj przychodzi, jak puszczać obadwa naraz.
Jeżeli zaś maszynista, obiema cylindrami naraz koniecznie musi manewrować, wtedy przychodzi mu w pomoc podmaszynista.
Przy E znajduje się kran wtryskowy, zawsze pod ręką maszynisty będący, ponieważ jest mu potrzebny, tak przy puszczaniu, jak i przy zatrzymywaniu maszyny. K jest to rura odpływowa pompy powietrznéj, dosyć obszerna, ażeby powietrze razem z wodą ciągnione pomieścić mogła.
Przy LLLL widać cztery pompy, których komunikacya ruchu jest tutaj opuszczona. Dwie pompy służą do zasilania kotła, a dwie do pompowania wody, ze statku na zewnątrz. Fundament całej maszyny, stanowią poprzeczne gęsto ustawione żebra, składające się z żelaza kątowego i grubéj blachy żelaznéj. Ośm filarów żelaznych kutych, łączy dolny fundament maszyny z ramą górną (Entablement) M, na któréj umieszczone są panwie wału głównego czyli łopatkowego [1].
Wszystkie maszyny parowe nizkiego ciśnienia i niektóre wysokiego, działają z kondensacyą, czyli ze zgęszczaniem pary,
- ↑ Współka żeglugi parowéj na Wiśle, do r. 1868 posiadała 13 statków parowych, o sile zbiorowéj 674 koni parowych. Z tych: nizkiego ciśnienia było statków 10, wysokiego 3, z cylindrami stałymi było statków 11 a z cylindrami oscyllującymi 3.
