zbiornika przypływa wtedy do cylindra i takowy napełnia. Kiedy tłok wpychamy napowrót, zamyka się wentyl ssący, woda znajdująca się pod tłokiem starając się ujść z cylindra, otwiera sobie wentyl zasilający D i tym sposobem wepchniętą zostaje do kotła lub do innego naczynia.
Ostatniemi czasy pomiędzy przyrządami kotłowymi, mianowicie też na lokomotywach, ukazał się Inżektor Giffarda, który my nazywać będziemy: smoczkiem Giffarda. Skład i działanie tego dowcipnego i zarazem użytecznego przyrządu są następujące:
Cylinder (fig. 43) zewnętrzny, opatrzony jest z jednéj strony rurą parową A, z drugiej zaś rurą ssącą F. Tłok B dzieli cylinder wewnętrzny (N) na dwa przedziały, z których jeden a stanowi przestrzeń parową, zaś drugi C przestrzeń wodną. Tłokiem B wchodzi para wewnątrz do cylindra przez znaczną liczbę otworków przy a widzialnych. Tłok ten zakończony jest dyzą, mogącą się otwierać albo téż przymykać za pomocą czopa, korbą M poruszanego. Korba O wraz z śrubą, na któréj jest umocowaną, służą do przesuwania tłoka, a tém samém do regulowania dyzy. Cieńkie wrzeciono, czyli stożek N znajdujący się wewnątrz tłoka, przy pomocy korby M może rzeczoną dyzę mniéj albo więcéj przymykać, a tém samém przypływ pary regulować.
Aby przyrząd uruchomić, ustawia się regulator za pomocą korby O w taki sposób, aby para rurą A przypływająca, napełniać mogła cylinder wewnętrzny; następnie przy pomocy korby M otwiera się cokolwiek dyzę: tym sposobem wpływać może para do przestrzeni C i do rury ssącéj F, gdzie zabiera z sobą znajdujące się tamże powietrze i gdzie tworzy próżnię,
