wody zużywa; wielkość zatém i działalność pomp jest tak urządzoną, że każda z osobna, powinna tyle wody dostarczyć, ile jéj oba cylindry w najszybszym ruchu pod postacią pary zużywają, i ile jéj wypuszczą klapy bezpieczeństwa, przy zawysokiém ciśnieniu, oraz świstawka parowa, podczas dawania sygnałów.
Czynność pomp odbywa się ciągle podczas jazdy, dla tego winna być wciąż według potrzeb regulowana kranami ssącymi, przy pompach tłoczących, lub kranami wtryskowymi, przy smoczkach Giffard’a.
Ponieważ jest bardzo ważną rzeczą, aby woda w kotle, ciągle całkowitą powierzchnię ogrzewalną kotła zakrywała, a podług przepisów policyjnych o „bezpieczeństwie kotłów“ [1] taż woda, zawsze przynajmniéj 4 cale nad linią ogniową znajdować się powinna; przy każdym przeto kotle lokomotywy, znajduje się wodoskaz szklanny z kurkami probierczymi.
Wodoskaz składa się z rurki szklannéj pionowéj A (figura 47) ¼–½ cala średnicy w świetle, 5 do 12 cali długiéj, osadzonéj w buksach B i C, komunikującéj obiema końcami z kotłem parowym za pomocą kranów h i h. Parotrwały pakunek takich rurek szklannych, stanowią obrączki gumowe, przyciskane do nich odpowiedniemi mutrami. W kolanie górném, znajduje się kurek parowy h, a w dolném kurek wodny h, tak, że komunikacya rurki szklannéj z kotłem, w każdéj chwili, może być otwartą albo zamkniętą. Jeżeli ta komunikacya jest otwartą, to w szkiełku pokazuje się natychmiast woda w takiéj wysokości, w jakiéj znajduje się w kotle. Słup wody
- ↑ Règlement de Police et Instructions, Bruxelles, 1864.
