Strona:Przygody Alinki w Krainie Cudów.djvu/110

 — Za kogo mnie masz, że pleciesz takie niedorzeczności! — przerwał król — do rzeczy!
 — Jestem biednym człowiekiem — mówił w dalszym ciągu kapelusznik, a marcowy zając mówił...
 — Ja nic nie mówiłem — przerwał zając.
 — Powiedziałeś — upierał się kapelusznik.
 — Przeczę temu! — zawołał zając.
 — On przeczy temu, nie wpisywać tego do akt — wołał król.
 — W każdym razie, suseł powiedział — odezwał się kapelusznik, z niepokojem rozglądając się dokoła, w obawie, że suseł też gotów zaprzeczyć.
 Lecz ten nie zaprzeczał, spał bowiem smacznie.
 — Następnie nasmarowałem sobie chleb masłem — kończył kapelusznik.
 — Cóż to powiedział suseł? — zapytał jeden z przysięgłych.
 — Tego ja pamiętać nie mogę — rzekł kapelusznik.
 — Musisz pamiętać — zauważył król — inaczej poddam cię egzekucji!
 Strapiony kapelusznik odrzucił filiżankę z herbatą, chleb i masło, i upadł przed królem na kolana.
 — Wszak wasza królewska mość widzi, że jestem nieszczęśliwym nędzarzem.