Strona:Pył (opowiadanie norweskie) 018.jpg

godnym fotelu w bawialni; zaledwie się pokazałem, zagadnęła mnie:
 — Co pan myśli o „Wychowaniu” Spencera? Czy pan sądzi, że teorye jego można zastosować do praktyki?
 Nie chciałem wdawać się w dyskusyę na ten temat i dlatego odparłem tylko:
 — Praktyka męża pani, nie jest w każdym razie w zgodzie ze Spencerem.
 — Praktyka mego męża? — O ile mi się zdaje nie ma żadnej. Uśmiechnęła się.
 — Pani zdaniem, nie troszczy się o dzieci?
 — O, w tym względzie podobny jest do wszystkich innych mężczyzn, — bawią się oni tylko czasem dziećmi, albo je biją, jeśli zrobią coś takiego, co im się nie podoba.
 — Pani sądzi, że oboje małżonkowie jednako są odpowiedzialni za dzieci.
 — No, naturalnie. Ale mężczyźni i tu zrobili sobie podział taki, jak im się podobało.
 Pragnąłem odejść. Spojrzała na mnie ździwiona i spytała mnie, czy nie chciałbym przynajmniej napić się wpierw kawy?
 — Ale prawda, — dodała — przecież pan tu niema nikogo, z kim mógłby porozmawiać.
 Nie była ona pierwszą zamężną kobietą, która czyniła przeciw mężowi ukryte wycieczki.
 — Pani stanowczo nie ma powodu mówić do mnie w ten sposób.
 — Istotnie; proszę mi darować.
 Odpowiedź brzmiała trochę ponuro; jeśli się nie mylę pani domu była bliską płaczu.
 — Usiadłem tedy przy niej i zacząłem: