Strona:Pył (opowiadanie norweskie) 020.jpg

trzał. Usunąłem się tedy: tymczasem mrok zapadał coraz głębszy.
 — Czy pan sobie przypomina nas w Dreznie?
 — Tak.
 — Byliśmy młodzi i bawiliśmy się. Zaręczyć się — to było bardzo interesujące; a wyjść za mąż, mieć swój dom, jeszcze bardziej. Mieć dzieci jednak — mniej. I oto siedzę tu w domu, którym nie potrafię rządzić i mam dzieci, które żadne z nas chować nie umie, przynajmniej Atlung.
 — Przecież pani ma pomoc?
 — To jest właściwie mojem nieszczęściem.
 Chciałem się zapytać, co przez to myśli, gdy drzwi jadalnego pokoju otworzyły się zcicha. Stina weszła z lampami.
 Gdy opuszczała pokój, matka zapytała o dzieci. Stina odparła że właśnie szukają ich, bo ich niema na podwórzu. Pani domu nie zwracała uwagi na jej słowa.
 — Kto jest Stina? — zapytałem, gdy drzwi się za nią zamknęły.
 — O, to bardzo nieszczęśliwe stworzenie; miała ojca pijaka, który ją bił. Potem dostała męża pijaka, który ją też bił. Już nie żyje.
 — Czy dawno jest już w domu państwa?
 — Od chwili, jak spodziewać się zaczęłam pierwszego dziecka.
 — Ależ to okropnie smutna towarzyszka dla pani.
 — Naturalnie, że nie jest zabawna.
 — Byłoby więc lepiej, żeby dom opuściła.
 — To byłoby przeciwne tradycyom. Starsza osoba tu w tej rodzinie musi dzieci doglądać, a ta starsza osoba musi w tej rodzinie do śmierci pozostać. Zresztą Stina jest dobrą i uczciwą.