Strona:Pył (opowiadanie norweskie) 029.jpg

w grę musi, tylko nie mogę jeszcze sobie zdać sprawy, w jaki sposób?
 — Spadek śniegu? Ależ to był chyba czysty przypadek?
 — A więc istnieją przypadki?
 — Tak, — odparła spokojnie. — Przypadek odgrywa nieraz wielką rolę, ale tu nie zastanawiam się dlaczego? To przecież wielka łaska Boska, że to, co widzę, widzieć mogę, dlaczegóż mam żądać więcej?
 — Co pan myśli z tym śniegiem? — spytała wreszcie zcicha.
 — Powiem wam to, Stino. Pani Atlung, na krótko przed naszem przyjściem do lasu powiedziała mi, że nadzieja nieśmiertelności spada z nieba na nasze dusze, tak samo biało, cicho i miękko, jak śnieg na nagą ziemię.
 — O, jakie to piękne słowa!
 — A kiedy cały las drżał i strząsał z siebie śnieg, o, proszę, nie gniewajcie się, pomyślałem sobie, że nadzieja nieśmiertelności, tak ze strony pani Atlung, jak waszej, i nas wszystkich opadła w wielkiej trwodze o życie dzieci. Biegaliśmy ze łzami wściekłości niemal, że dzieci oderwane zostały od życia, albo że wypadki, tu, na ziemi, postawiły je u progu wieczności.
 — O mój Boże, tak!
 — Ale ludzkość, widzicie, miała nadzieję nieśmiertelności przez wiele tysięcy lat, bo jest starszą, o wiele starszą od chrześcijaństwa, a jednak nie postąpiliśmy naprzód w tym kierunku.
 — Tak, tak, masz pan słuszność! Ktoby to był pomyślał! — odparła i zamyśliła się głęboko.
 — Powiedzieliście przedtem, Stino, że byłem surowym względem was, a ja jednak nic innego nie uczy-