żyńskich, który, walcząc po bohatersku, zginął w Lubelskiem 4 listopada 1863 r., Kaźmierz hr. Czapski, syn Franciszka z Bukówca i Michaliny z Czapskich,[1] Karol Chłapowski z Czerwonejwsi, późniejszy mąż Heleny Modrzejewskiej,[2] Adolf Wężyk, Witold Chodacki, syn Faustyna i Emilii z Wierzbińskich, Stanisław Wierzbiński, brat późniejszego posła Władysława, poległy 1870 r. jako dowódca kompanii landwery pruskiej pod Belfortem, Józef Łakiński, syn Wiktora z Iwna w Szubińskiem i Teresy z Góreckich, który zginął w Ciechanowie 15 maja 1863 r. i inni.
Kiedy tak toczyły się walki w rozmaitych częściach Polski, rząd narodowy w Warszawie, nieznany z osób, wydawał rozkazy na kraj cały. Wzbudzało to niepokój, obawiano się podstępu czynników rosyjskich, chciano mieć widomą głowę powstania.
To spowodowało ogłoszenie Langiewicza dyktatorem.
Maryan Langiewicz[3], urodzony 5 sierpnia 1827 r. w Krotoszynie w W. Księstwie Poznańskiem, był synem pruskiego lekarza wojskowego, który w roku 1830 porzucił służbę i ofiarował usługi ówczesnemu rządowi narodowemu, wkrótce jednak potem umarł. Od r. 1831 Maryan i dwaj jego bracia Aleksander i Antoni Józef, późniejszy lekarz w Gnieźnie, pozostawali na opiece matki. Maryan jako dziewięcioletni chłopiec wstąpił do szkoły powiatowej w Krotoszynie i przebył w niej do r. 1844, w którym przeniósł się do gimnazyum w Trzemesznie. Tutaj zaczął marzyć o karyerze wojskowej, oddając się z zamiłowaniem matematyce. Rok 1848 przeszkodził mu w prawidłowem ukończeniu nauk. Pojechawszy do Pragi, gdzie właśnie odbywał
