uwagę. Tłumy ochotników zbiegały się do niego, skutkiem czego oddział jego stał się najliczniejszym w południowej części Królestwa; był też jednym z najlepiej uzbrojonych i zorganizowanych.
Gdy tedy na naradzie w Krakowie, dokąd przybył książę Adam Sapieha jako delegat komitetu lwowskiego, i Bogusław Łubieński jako delegat poznański, Adam hr. Grabowski[1] mianujący się pełnomocnym komisarzem rządu narodowego, oświadczył — do czego nie miał upoważnienia — iż wolą jest rządu narodowego, aby Langiewiczowi powierzyć dyktaturę celem zapobieżenia wszelkim możliwym intrygom Mierosławskiego, osławionego ucieczką z pola bitwy, i ustanowienia jawnego, ześrodkowanego w obozie powstańczym rządu, pierwszy Łubieński oddał głos na Langiewicza, po nim książę Sapieha, a za tym przykładem poszli wszyscy członkowie komitetu krakowskiego.[2]
Stosownie do tej uchwały został Langiewicz ogłoszony w Goszczy 10 marca 1863 r. dyktatorem. Szefem sztabu jego został Władysław Bentkowski.
Wkrótce potem przybył do Poznania Leon hr. Skorupka z poleceniem dyktatora rozwiązania obydwóch komitetów Łączyńskiego i Działyńskiego i utworzenia jednego na całe W. Księstwo Poznańskie, przy którym miał Guttry pełnić obowiązki komisarza dyktatorskiego.
Atoli już 19 marca Langiewicz, mimo oporu Bentkowskiego, uszedł w bitwie pod Grochowiskami do Galicyi, gdzie go władze austryackie aresztowały,[3] poczem komitet
- ↑ Adam hr. Grabowski, ożeniony z księżniczką Lubomirską, był synem hr. Józefa, niegdyś generalnego dyrektora ziemstwa kredytowego w Poznaniu.
- ↑ Berg M. Zapiski itd. VII. VIII. Giller I. 281.
- ↑ Po dwuletniem więzieniu w Josephstadt osiadł Langiewicz w Bendlikonie w Szwajcaryi, w willi Broelberg u Władysława hr. Platera. Stąd udał się do Anglii, a 1867 r. przeniósł się do Carogrodu, gdzie otrzymał posadę w arsenale rządowym. Właśnie zamierzał za zebrane fundusze kupić sobie posiadłość ziemską, gdy w Wiedniu 12 maja 1887 r. śmierć go zaskoczyła. Adjutant jego, Henryka Pustowowojtówna, która z nim razem przeszła do Galicyi, uwięziona w Krakowie, lecz niebawem puszczona na wolność, wyjechała do Pragi, gdzie wraz z przyjaciółką swą, artystką dramatyczną Zawiszanką, daremnie starała się wydobyć Langiewicza z więzienia, potem udała się do Szwajcaryi, wreszcie do Paryża, gdzie się początkowo trudniła wyrobem sztucznych kwiatów, później dawaniem lekcyi muzyki. W r. 1870 oddawała się pielęgnowaniu rannych w paryskich szpitalach. Wyszedłszy za dr. med. Löwenhardta także emigranta z r. 1863, miała z nim 4 dzieci. Umarła 2 maja 1881 r. w Paryżu na suchoty, pochowaną została na cmentarzu w Montmorency. Berg M. Zapiski VIII. 63.
