Strona:Stanisław Karwowski - Historya Wielkiego Księstwa Poznańskiego T2.pdf/120

Ta strona została przepisana.

Younga, Seyfrieda i Oborskiego, znajdujące się pod Brdowem.
Pierwszy oddział Seyfrieda na prawem skrzydle nie dotrzymał placu, sam dowódca sromotnie uciekł. Rosyanie pędzili za rozbitkami blisko dwie mile.
Natomiast środek i lewe skrzydło, złożone z oddziałów Younga i Oborskiego trzymały się przez cztery godziny.
Oddział Younga z dowódzcą swym na czele kilka razy rzucał się na bagnety. Sam Young, walcząc po bohatersku, padł przeszyty trzema kulami.
Śmierć jego wznieciła popłoch w obu oddziałach, które zaczęły cofać się ku Izbicy, dokąd się także skierowały niedobitki z oddziału Seyfrieda, który, okryty hańbą i pogardą towarzyszy, uszedł za granicę. Nieudolny ten i wojskowo mało wykształcony człowiek, a plebejusz z pochodzenia i uczuć był zwolennikiem Mierosławskiego.
Ciało bohaterskiego Younga de Blankenheim pochowano w Brdowie.[1]

W krwawej bitwie pod Brdowem polegli oprócz Younga i rodaków jego Espinasse i du Loran, Boberski, oficer legii zagranicznej w Algierze i kawaler legii honorowej, Drążkiewicz, rzeźnik z Buku, Hipolit Droszewski, Tomasz Erech z Prus Zachodnich, Grzywaczewski, Wincenty Gusłowski, Teodor Karpiński z Poznania, Zygmunt Kessler, akademik, Karol Libelt, młodszy syn filozofa dr. Karola,[2] Wojciech Libera, piekarz z Buku, Celestyn Milewski, akademik wrocławski, Miotkowski, Mieczysław Neumann, prymaner gimnazyum poznańskiego, Niezanowski, włościanin, Bronisław Nowakowski, strzelec z Będlewa, Wawrzyn Palacz, z Górczyna, Pieprz (pseudonim), podoficer pruski, Poleski, Srokoczyński, Józef Stroiński, stolarz z Buku, Adolf Szrajer z Górnego Śląska, Jan Wańkowski, b. podoficer pruski, Aleksander Wasilewski, weteran z r. 1831, starzec 70-letni, Władysław Węsierski, syn Kaźmierza i Franciszki z Płacheckich, porucznik wojsk pru-

  1. Berg M. Zapiski itd. IX. 23.
  2. Na pamiątkę śmierci syna nazwał dr. Karol Libelt folwark w Czeszewie Brdowem.