tyzantem. Znużony wreszcie ciągłemi walkami, wziął 5 sierpnia 1863 r. dymisyę i wyjechał do Paryża.
Oddziałem jazdy w Łęczyckiem, w którym także znajdowali się Wielkopolanie, dowodził Walenty Parczewski, syn Napoleończyka Ignacego, dokazując cudów waleczności.
Innym oddziałem, składającym się po większej części z Wielkopolan, dowodził od połowy sierpnia 1863 r. Edmund Szumlański, syn nauczyciela gimnazyalnego z Warszawy, były oficer rosyjski, który odbył kampanię krymską. Zorganizowawszy z polecenia rządu narodowego oddział powstańczy w Kaliskiem, walczył najprzód pod pułkownikiem Oborskim, potem pod Callierem, po którego ustąpieniu stanął na czele samodzielnego oddziału, zaopatrzonego w dobrą broń i dobrze wyćwiczonego. Oddział ten świetnie sprawił się pod Cyrusową Wolą dnia 4 września 1863 r. Szumlański na wiadomość, że oddział Skowrońskiego pod ową wsią zmaga się z Rosyanami, pospieszył mu na pomoc, uderzył z boku na nieprzyjaciela, zasypał go gradem kul, a następnie poszedł na bagnety, kosynierzy zaś rzucili się na działa. Nieprzyjaciel party z dwóch stron, zaledwo uratowawszy działa, pospiesznie uszedł z pola bitwy.[1]
Tymczasem sformował Taczanowski po pogromie pod Ignacewem w Kosmowie oddział jazdy i uwijał się po województwie kaliskiem, którego sił zbrojnych mianowany był naczelnikiem.
Całą swą jazdę podzielił Taczanowski na 4 szwadrony, mianując pułkownikiem Matuszewicza, majorami Miśkiewicza i Bojarskiego, a dowódzcami szwadronów Okoniewskiego, Teodora Mniewskiego, Władysława Miłkowskiego i Zdzisława Błeszyńskiego. Pomiędzy młodzieżą z W. Księstwa Poznańskiego znajdowali się Piotr i Aleksander hr. Szembekowie.
Po szczęśliwych potyczkach pod Łaskiem i Sędziejowicami połączył się Taczanowski z oddziałem piechoty podpułkownika Kopernickiego, liczącego 260 strzelców i 142 kosynierów.
- ↑ Żychliński. Kronika żałobna.
