Strona:Stanisław Karwowski - Historya Wielkiego Księstwa Poznańskiego T2.pdf/168

Ta strona została przepisana.

w głowę, po upadku powstania dwa lata przepędził na wygnaniu w Permie, skąd powróciwszy, poślubił wdowę po zabitym 1830 r. przez omyłkę generale Trębickim, w której dobrach Strychowie na Litwie zamieszkał, zajmując się gospodarstwem, literaturą i historyą. W r. 1863 przybył do krewnego, Wincentego Turny z Obiezierza, którego najmłodszą córkę Ludwikę zaślubił syn jego Gotard. Ostatnie lata przepędził generał w Obiezierzu, kochany i szanowany powszechnie. Pogodnego umysłu, w cierpieniach cierpliwy, prawdziwie pobożny, pozostawił żal po sobie serdeczny. Ks. Jan Koźmian wymownie przedstawił na pogrzebie żywot i zasługi zmarłego, który dał przykład, jakim powinien być mąż w boju i pokoju.[1]

Wkrótce po nim, dnia 21 marca umarł w Siemianicach w 78 roku życia inny generał polski Piotr hr. Szembek. Urodzony 24 grudnia 1788 r. z Ignacego, cześnika ostrzeszowskiego, i Kunegundy z Walewskich, kształcił się w szkole wojskowej w Berlinie, gdzie otrzymał patent oficerski. Następnie, wstąpiwszy do wojska polskiego, odbył jako adjutant generała Henryka Dąbrowskiego wojnę 1807 r., a odznaczywszy się, otrzymał 1809 r. dowództwo batalionu francusko-włoskiego, za dzielną obronę Torunia postąpił na szefa batalionu i ozdobiony został krzyżem wojskowym polskim. W wyprawie moskiewskiej 1812 r. był szefem batalionu 11 pułku piechoty i uzyskał krzyż legii honorowej. Potem wsławił się podczas obrony Gdańska. W nowej formacyi wojska polskiego pod w. księciem Konstantym z szefa batalionu wzorowego strzelców pieszych posunął się 1817 r. na podpułkownika, 1826 r. na pułkownika, a 1829 r. na generała brygady. W r. 1830 jako pierwszy z generałów przeszedł na stronę powstania i otrzymał dowództwo 4 korpusu wojska polskiego. Po bitwie pod Grochowem, obrażony, że Skrzynecki nie dał mu tyle krzyży, ilu żądał dla wojska, wziął dymisyą, przebywał jednak jako ochotnik najprzód przy korpusie generała Sierawskiego, później Samuela Różyckiego. Osiadłszy w Siemianicach, zachował do końca życia czerstwość umysłu, a sprawy ojczyste zawsze

  1. Tamże nr. 57.