gorąco go zajmowały. Żywot jego wydała w Krakowie 1902 r. Marya z Fredrów Szembekowa.
Dnia 5 lipca t. r. umarł ks. S. Lewandowski. Urodzony w Szubinie 1797 r., ukończył słynną szkołę OO. Reformatów w Pakości, a uniwersytet w Wrocławiu. Wyświęcony na kapłana, był najprzód wikaryuszem w Zdunach, następnie proboszczem w Doruchowie, wreszcie, polecony przez arcybiskupa Wolickiego, został asesorem rejencyjnym w Poznaniu dla spraw kościelnych i cenzorem ksiąg duchownych. Urządził przeszło 20 szkół; uczącą się młodzież gorliwie popierał jako członek Towarzystwa Pomocy Naukowej. W r. 1850 przeniósł się na probostwo do Kościana, gdzie odnowił kościół i wielkie położył zasługi na polu duszpasterstwa.[1]
Dnia 10 lipca 1866 r. zakończył nagle życie w Poznaniu ks. Anzelm Brodziszewski. Urodzony 17 kwietnia 1779 r. w Murowanej Goślinie z ojca cieśli, ukończywszy nauki szkolne w Wałczu, a seminaryum duchowne w Poznaniu, wyświęcony został, mając lat 22, na księdza i wysłany na wikaryat do Głuszyny, skąd go posłano na wikaryusza przy kościele ś. Marcina w Poznaniu, a wkrótce potem przeniesiono na mansyonarza do Fary. W r. 1811 został penitencyarzem i kaznodzieją katedralnym, a w rok później nauczycielem religii przy gimnazyum poznańskiem. W r. 1830 otrzymał kanonikat gnieźnieński, a wraz z tą godnością spadły na niego rozliczne zatrudnienia i urzędy, nie tylko pierwszego radcy konsystorskiego i kaznodziei katedralnego, ale parę lat później oficyała. Gdy niebawem nastały ciężkie czasy dla archidyecezyi z powodu sprawy małżeństw mięszanych, z największą stanowczością bronił praw Kościoła i najbardziej przyczynił się wpływem swoim i radą do tego, że rzecz stanęła na ostrzu miecza. Za to jako główny sprawca oporu aresztowany w pałacu arcybiskupim, przez półtora roku trzymany był pod strażą policyjną. Po uwolnieniu arcybiskupa Dunina odzyskał także wolność i sprawował dalej urząd oficyała. Wreszcie wyniesiony został do godności biskupa-sufragana i prałata-proboszcza
- ↑ Żychliński T. Kronika żałobna.
