zawiązał stosunki. W r. 1861 osiadł w Warszawie, gdzie należał do stronnictwa białych. Na kilka dni przed branką wyjechał do Lwowa, potem popierał dyktaturę Langiewicza, a po jego upadku otworzył biuro prasowe w Krakowie, rozsyłając na cały świat depesze o zwycięstwach powstańców. Wydalony z Austryi, otrzymał nominacyę na pomocnika Władysława hr. Zamoyskiego w Londynie, gdzie w końcu sam przedstawiał rząd narodowy. Po powrocie do Księstwa rozpoczął przy pomocy Teodora Żychlińskiego układy o nabycie Dziennika Poznańskiego i, korzystając z rozległych znajomości i stosunków w pośród obywatelstwa, zawiązał grono akcyonaryuszy, które od 1 stycznia 1866 r. nabyło od księgarza Ludwika Merzbacha Dziennik Poznański na własność. Pismo to jako naczelny redaktor podniósł, powiększył i ulepszył. Obrany posłem na sejm pruski w Środzie, dzielną interpelacyą w sprawie granicznych stosunków z Rosyą przyczynił się niemało do ulżenia trudności paszportowych. On też poruszył myśl zakładania Czytelni ludowych celem szerzenia rodzimej oświaty wśród ludu. Był to człowiek zdolny, zręczny i niezmiernie ruchliwy.[1]
Dnia 4 stycznia t. r. umarł Augustyn Goetzendorf-Grabowski. W r. 1830 zaciągnął się jako akademik wrocławski do 14 pułku piechoty, w bitwie pod Ostrołęką z mostu zrzucony, ale przez jednego z przyjaciół z wody wyciągnięty, dostał się w niewolę przy szturmie Warszawy. Powróciwszy do Księstwa, poślubił Albertynę Powelską, w której majątku Tomyślu zamieszkał, później nabył Górzewo na własność. Był dobrodziejem kształcącej się młodzieży.[2]
Dnia 23 stycznia t. r. umarł w Kościanie dr. Bogusław Palicki, w r. 1831 jako podoficer 4 pułku piechoty liniowej ozdobiony krzyżem srebrnym, w r. 1848 ochotnik w szeregach narodowych, mąż zacny, powszechnie kochany, lekarz niezmordowany, dobroczyńca ubogich. Nad grobem jego
