pęd nieprzyjaciela, walczył pod Wawrem, Wielkim Dębem i Iganiami, odznaczył się w pochodzie na gwardye od bitwy ostrołęckiej, był w korpusie Giełguda i pod tym generałem uczestniczył w wyprawie na Litwę. Po powrocie do Księstwa przesiedział 6 miesięcy w fortecy, następnie musiał służyć 3 lata w wojsku pruskiem w Monasterze. Osiadłszy w Brzostowni poślubił Nepomucenę Bieńkowską, w r. 1846 należał do spisku, w r. 1848 sformował szwadron jazdy, także w czasie powstania styczniowego bardzo był czynny. Był to mąż powszechnie szanowany.[1]
Dnia 13 czerwca umarł w Grodzisku Karol Toporowski. Pochodził z Prus Wschodnich. W r. 1806 wstąpił do 11 pułku wojska polskiego, był przy oblężeniu i wzięciu Gdańska, a mianowany oficerem, pod Frydlandem ciężką odebrał ranę. Po wyzdrowieniu jako kapitan był instruktorem formujących się pułków, potem pod marszałkiem Davoustem odbył wojnę moskiewską, wreszcie należał do obrońców Gdańska. Wystąpiwszy z wojska, był do r. 1830 kalkulatorem przy sądzie poznańskim, a potem do r. 1852 administratorem dóbr po Opaleńskich.[2]
Dnia 8 lipca umarł w Poznaniu ks. kanonik Jan Nepomucen Jabczyński. Urodzony 16 maja 1799 r. w Dolsku z Marcina, kuśnierza, i Kunegundy z Wieczorkiewiczów, podobno córki kowala, kształcił się w szkole miejskiej, potem u Atanazego Ptaszyńskiego w Dolsku, dawniejszego urzędnika w Archiwum grodowem, przytem pasał ojcowskie konie i bydło. Następnie oddał go ojciec do szkoły Pijarów w Rydzynie, której rektorem był ks. Mazurkiewicz, a nauczycielami Szubtew, Zenkteller, Włoszkiewicz, Radojewski i Nawrocki. W r. 1812, zagrożony karą cielesną za to, że nie mógł nauczyć się nazw miast w Azyi Mniejszej, uciekł z Rydzyny i odtąd pomagał ojcu w rzemiośle kuśnierskiem, został nawet czeladnikiem. Rzemiosło nie odpowiadało jednak jego skłonnościom. Został więc pisarkiem u sekretarza prefekturalnego Brylskiego w Grzymisławiu pod Śremem, potem uczył się 3 lata w szkole seminaryjnej w Poznaniu,
