pił w służbę cywilną. Przeznaczony do biura ministra sprawiedliwości Łubieńskiego, przeszedł później do prokuratoryi generalnej sądu apelacyjnego, wreszcie za namową generała Mikołaja Bronikowskiego wstąpił do wojska i odznaczył się w bitwie pod Raszynem. Mianowany pomocnikiem i adjutantem generała Henryka Dąbrowskiego, używany był przez niego w rozmaitych sprawach, poczem jako kapitan za urlopem powrócił do domu celem uregulowania stosunków familijnych. W r. 1812 przyłączył się do korpusu generała Regniera, który dowodził rezerwami. Po kongresie wiedeńskim osiadł na wsi. W r. 1830 pospieszył do Warszawy i mianowany przez Chłopickiego majorem, walczył w 13 pułku piechoty, poczem pod Brodnią z resztą wojska przeszedł do Prus. Ostatnie lata przepędził w Ostrowie, oddany pracy, czytaniu i modlitwie.[1]
Dnia 27 grudnia umarł w Bydgoszczy Romuald Gozimirski, syn Ananiasza i Praksedy z Moszczeńskich, w r. 1846 więzień stanu, w r. 1863 wykonawca tajnych poruczeń rządu narodowego w powiecie gostyńskim, gdzie zamieszkał po stracie majątku rodzinnego, Kołdrąbia. Pomiędzy innemi wywiózł za granicę dwóch egzekutorów Banku Kredytowego, którzy byli na śmierć skazani. Zagrożony aresztowaniem, powrócił do Księstwa i osiadł w Bydgoszczy.[1]
Dnia 31 grudnia zakończył życie Feliks Gliszczyński, który jako 17-letni młodzieniec udał się 1836 r. do Królestwa i walczył jako żołnierz 14 pułku piechoty, po upadku powstania powróciwszy do Księstwa, próbował sił w zawodzie kupieckim, ale niefortunnie z braku odpowiednich kapitałów, poczem pracował w litograficznym zakładzie Wiktora Kurnatowskiego, który upadł skutkiem wypadków 1846 r. Musiał więc Gliszczyński szukać innego zarobku. Zacny ten człowiek, złamany niepowodzeniem, nie doczekał się późnego wieku.[2]
- ↑ 1,0 1,1 Żychliński T. Kronika żałobna.
- ↑ Dziennik Poznański. R. 1870, nr. 2. Motty M. Przechadzki po mieście I. 85.
