Faktem, świadczącym o żywszym ruchu umysłowym w W. Księstwie Poznańskiem, było ukazanie się 1 stycznia 1871 r. Tygodnika Wielkopolskiego, pisma naukowego, literackiego i artystycznego, pod główną redakcyą Edmunda Calliera. Do redakcyi weszło kilku młodych i zdolnych ludzi, jak Władysław Olędzki[1], Władysław Bełza i Ordon (Chamer).
Celem tego pisma było odbijanie w sobie ruchu umysłowego całej Polski, a zwłaszcza liczenie się z jego objawami w W. Księstwie Poznańskiem.
Tygodnik Wielkopolski, do którego pisywali prócz redakcyi Libelt, ks. Ignacy Polkowski, Ochorowicz, Kętrzyński, Maciejowski, Eliasz, Wincenty Pol, Asnyk, Adam Bełcikowski i inni, stanął od razu na równi z tygodniowemi pismami warszawskiemi i zagranicznemi i odznaczał się doborem poważnych, zajmujących i treściwych artykułów.
Dział krytyki literackiej od początku był sumiennie, bezstronnie i przyzwoicie prowadzony. W powieściach był Tygodnik Wielkopolski mniej szczęśliwy, a najsłabszą stroną jego były korespondencye z wyjątkiem krakowskich.
Przez trzy lata stał Tygodnik o własnych siłach, mając dostateczną liczbę prenumeratorów. Atoli z przeobrażeniem się pod wpływem walki kulturnej społeczeństwa naszego prenumeratorów ubywać zaczęło, bo liberalne objawy Tygodnika nie znajdowały wśród nas oddźwięku i to też sprowadziło jego upadek mimo usiłowań Libelta, aby go utrzymać.[2]
Dnia 11 lutego 1871 r. umarł w W. Księstwie Poznańskiem major Floryan Braunek pod nader burzliwem życiu. Urodzony w Grudnie w powiecie obornickim 1797 r., po