niu, za młody jednak, by módz uzyskać święcenia, pełnił obowiązki nauczyciela domowego najprzód w Luboni u synów referendarza Józefa Morawskiego, potem w Sarbinowie, u synów Antoniego Sczanieckiego. W r. 1824 wyświęcony na księdza, otrzymał probostwo w Poniecu. Wzorowy kapłan, mąż ujmującej słodyczy obok rzadkiej powagi, gorący patryota, wymowny kaznodzieja, wybrany został 1848 r. posłem do berlińskiego zgromadzenia narodowego, rozpędzonego później bagnetami. W r. 1852 powołał go arcybiskup na kanonika i radcę konsystorskiego do Poznania, gdzie po śmierci ks. biskupa Dąbrowskiego wyniesiony został do godności sufragana i konsekrowany na biskupa samozateńskiego. Pamiętną była jego przemowa nad grobem pułkownika Niegolewskiego w Niegolewie, tchnąca najgorętszą miłością Ojczyzny. W r. 1858 wraz z Gustawem Potworowskim stanął na czele ruchu wyborczego, o co wielkie miał nieprzyjemności. Od r. 1863 usunął się od spraw publicznych dla słabości zdrowia. Kochany był i czczony przez całe obywatelstwo Księstwa.[1]
Dnia 1 kwietnia umarł Stanisław Zarębski. Urodzony 1806 r., ukończył szkoły w Poznaniu, poczem pełnił obowiązki nauczyciela domowego. W r. 1831 odbył wojnę w słynnym 4 pułku piechoty liniowej, za co za powrotem do Księstwa przesiedział pół roku w więzieniu, poczem zajmował się pracą rolną. W r. 1848 znów wziął czynny udział w powstaniu, wreszcie został urzędnikiem w starem ziemstwie. Był to człowiek zacny, mąż i ojciec przykładny.[1]
Dnia 6 kwietnia umarł w Nancy dr. Anastazy Mizerski, jeden z najzdolniejszych i najwykształceńszych teoretycznie lekarzy polskich, gorliwy sekretarz wydziału lekarskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, a umarł w chwili, gdy po ośmiomiesięcznych trudach w lazaretach wojskowych we Francyi, zabierał się do powrotu do młodej żony, Albertyny z Kolskich i dziecka. Pochowany został w Poznaniu.[1]
Dnia 8 czerwca zakończył życie Albin Żychliński, dziedzic Pierska. Urodzony 26 czerwca 1797 r. we wsi Między-
