chodzie w W. Księstwie Poznańskiem, wstąpił 1816 r. do wojska pruskiego, w którem r. 1822 został porucznikiem. Służbę pruską porzucił, gdy wybuchło powstanie listopadowe. Mianowany 2 lutego 1831 r. kapitanem w 14 pułku piechoty, uczestniczył w bitwach pod Nurem, Gostynami, Ostrołęką, Międzyrzeczem, Cepolem, Józefowem i Borowem i wraz z innymi przeszedł granicę austryacką jako major, ozdobiony za bitwę ostrołęcką złotym krzyżem virtuti militari. Od r. 1836—1838 pracował jako wygnaniec w fabryce machin barona Ghillany na Węgrzech w Szeradynie. Był to obywatel zasłużony i powszechnie szanowany.[1]
Dnia 9 września umarł w Ostrowie Anastazy Cywiński, nauczyciel literatury polskiej najprzód w Lesznie, później w Ostrowie. Miał rzadki dar wykładania i wzbudzania w uczniach zamiłowania do literatury ojczystej.[2]
Dnia 25 października zgasł nagle w sali kanonicznej w katedrze gnieźnieńskie, słuchając mszy ś., ks. Marcin Jarosz. Urodzony w Trzciance 17 sierpnia 1801 r., uczęszczał do szkół w Wałczu, a skończywszy gimnazyum, był przez trzy lata nauczycielem domowym, poczem słuchał teologii w seminaryum najprzód w Poznaniu, potem w Gnieźnie. W r. 1824 odebrawszy święcenia kapłańskie, był przez lat 8 nauczycielem religii przy gimnazyum w Lesznie, w którym to czasie byli uczniami jego późniejszy prałat Grandke i biskup Janiszewski. Od r. 1832 był proboszczem w Święcichowie, gdzie piękny zaszczepił zwyczaj, że żaden parafianin nie pozywał drugiego przed sądy, lecz sprawę wytaczał przed swym proboszczem, jako rozjemcą. Ks. Jarosz był też gorliwym skarbnikiem Towarzystwa Pomocy Naukowej. W r. 1857 został kanonikiem metropolitalnym gnieźnieńskim, radcą konsystorza i prefektem fabryki, które to urzędy z wielką sumiennością sprawował. Był to mąż rzadkiej prawości. Testamentem cały swój majątek przekazał na legat dla kształcącej się młodzieży z rodziny swojej.[2]
