ragrafy te były katolikom jeszcze pewną obroną, zniesiono je zupełnie 1875 r.
W walce, która toczyła się o owe ustawy na arenie parlamentarnej, występowali zacięcie przeciwko katolikom mianowicie Bennigsen, hr. Limburg z Stirum, hr. Bethrsy-Huc, minister dr. Falk, profesor dr. Virchow, minister Roon, Wedell-Vehlingsdorf, dr. Lasker, Windhorst z Dortmundu i Jung, w obronie zaś niezawisłości Kościoła odznaczyli się były minister hanowerski dr. Windhorst z Meppen, August Reichensperger, Mallinckrodt, Brüel, Duncker, Holtz, hr. Brühl, Schorlemer z Alstu, a z Polaków dr. Władysław Niegolewski, Zygmunt hr. Skórzewski i Józef hr. Mielżyński.
Na mocy ustaw majowych, przeciwko którym zaprotestowali wszyscy biskupi w Prusach, oświadczając, że im się poddać nie mogą, wezwał rząd dnia 27 maja 1873 r. arcybiskupa Ledóchowskiego do wydania mu wszystkich dokumentów, tyczących się seminaryów, celem przekonania się, czy będą mogły zyskać uznanie, zastrzeżone ustawą o kształceniu duchownych.
Arcybiskup odmówił, powołując się na to, że seminarya urządzone są w myśl soboru trydenckiego i mają w Prusach prawo bytu na mocy buli z dnia 16 lipca 1821 r.
Nie zważając na opór, poddał rząd 25 czerwca 1873 r. seminaryum poznańskie rewizyi, i, uznawszy je za niezdolne do wychowania duchownych, wstrzymał pieniądze, przypadające mu na 1 lipca, wreszcie zamknął je 23 sierpnia.
Następnie zwinął rząd alumnat duchowny, szkołę Sercanek w Poznaniu, szkoły Urszulanek w Poznaniu i Gnieźnie i szkółki Sióstr Miłosierdzia.
Rząd bezwzględnie postępował dalej. Dnia 28 lipca 1873 r. skazany został arcybiskup na 200 talarów kary za to, że na probostwie wieleńskiem osadził ks. Arndta, a następnie na 500 talarów za to, że probostwa tego w mniemaniu
