rodowego 2 pułk jazdy kaliskiej, odbył w korpusie Ramorina wojnę w randze podpułkownika, a 14 lipca 1831 r. ozdobiony został krzyżem złotym. W końcu otrzymał dowództwo brygady, złożonej z 9 pułku ułanów i drugiego szwadronu 1 pułku Mazurów, 2 kompanii partyzantów Zaliwskiego i kilkudziesięciu grenadyerów. Z Ramorinem przeszedł do Austryi. W r. 1835, posądzony o knowania polityczne, osadzony został w Hausvogtei, skąd się dopiero 1840 r. wydostał. W r. 1848, nie chcąc żadnego dowództwa pod Mierosławskim, jako prosty ułan w szwadronie pleszewskim walczył pod Miłosławiem. Należał do założycieli Dziennika Polskiego, dla młodzieży i emigracyi wiele czynił. Pochowany został pod kościołem w Brzostkowie. Nad grobem jego przemówił Karol Libelt.[1] Zajmujące Pamiętniki jego wydał Stanisław Sczaniecki w Poznaniu 1863 r.
W tymże roku 1854 umarł Franciszek Frezer, syn chorążego Macieja i Krystyny z Skoroszewskich, wychowaniec szkoły kadetów w Kaliszu, 1824 r. porucznik 1 pułku strzelców pieszych i adjutant pułkowy, później brygady generała Szembeka. Jako major 12 pułku piechoty liniowej otrzymał krzyż złoty.[2] W stopniu podpułkownika przeszedł z Rybińskim granicę pruską i poślubiwszy pannę Psarską, dziedziczkę Rojewa, zamienił oręż na lemiesz.
Dnia 20 lutego 1855 r. zakończył życie zasłużony historyk Jędrzej Moraczewski.
W marcu 1855 r. umarł stary pułkownik Augustyn Brzeżański i pochowany został w grobowcu rodzinnym na cmentarzu ś. Piotra w Gnieźnie. O pogrzebie jego znajduje się pomiędzy papierami starego obywatela gnieźnieńskiego następująca notatka:
„Wracam z pogrzebu śp. Brzeżańskiego. Jakie wieści chodzą o nim i o wieku na trumnie za szybami pewnie jeszcze tu słyszałeś. Powiadają t. j. pospólstwo, że jeszcze nie umarł, że naumyślnie kazał sobie zrobić szybki, bo w dzień 12 t. m. ma wybuchnąć rewolucya. Takie były kłamliwe pogłoski ludu i żołnierzy. Teraz kiedy już pocho-
