Dnia 31 lipca zakończył życie Józef Esman, znany z wypadków 1846 i 1848 r., jedyny z więźniów politycznych, który na stawiane sobie pytania ani słowa nie odpowiedział. Był to charakter niezłomny, a choć prostego stanu i bez wyższego wykształcenia miał styczność z najpierwszemi osobistościami swego czasu i nieraz bystrością i energią zdumiewał.
Dnia 6 września t. r. umarł w Belęcinie Tadeusz Radoński, syn Piotra i Joanny z Kierskich, a brat Anastazego, akademik berliński 1830 r., potem artylerzysta pod pułkownikiem Piętką, 1846 więzień stanu, w r. 1852 poseł na sejm pruski, odznaczający się w Kole polskiem trafną radą i dbałością o zgodę. W r. 1863 był jednym z tych, co z poczucia patryotycznego obowiązku ponosili ofiary, nie łudząc się bynajmniej co do następstw niewczesnego porywu. Poślubiwszy Emilią Lipską, osiadł najprzód w Tulcach, potem w Targowej Górce. Był to mąż pracowity, wzorowy małżonek i ojciec, życzliwy sąsiad, dowcipny i powszechnie pożądany towarzysz, a gospodarz niepośledni.[1]
Dnia 23 września t. r. zakończył życie generał Klemens Kołaczkowski, który mając niespełna lat 16, odbył wojnę 1809 r. W r. 1810 został oficerem inżynierów, w r. 1812 odbył wojnę moskiewską, potem saską, w r. 1828 powołany został do sztabu armii rosyjskiej w czasie wojny tureckiej. Rok 1830 zastał go pułkownikiem; mianowany generałem, trudnił się obwarowaniem Pragi i Warszawy. Ozdobiony był krzyżem polskim i legii honorowej, nadto był kawalerem orderu ś. Anny z brylantami i kawalerem orderu ś. Włodzimierza IV klasy. Odsiedziawszy po powrocie do Księstwa karę więzienną, osiadł w Żernikach pod Kruświcą. Żoną jego była Michalina Kościelska. Po 30 latach pracy oddał dobra zięciowi, a sam zamieszkał w Dreźnie, zachowując do ostatniej chwili czerstwość umysłową.[2]
Dnia 15 października t. r. umarł dr. Maciej Kapuściński (ur. w Czeludziu pod Częstochową 1811 r.), w r. 1830 aka-
