w wilgotnych kazamatach cytadeli poznańskiej. Krótko przed r. 1860 zamieszkał we Lwowie. W r. 1863 udał się z oddziałem do Królestwa, skąd z niedobitkami powróciwszy do Galicyi, uwięziony został. Ale zaledwie odzyskał wolność, znów z starszym synem pobiegł na pole walki. Dowodząc kompanią piechoty pod Kobylanką, utracił od kuli armatniej rękę. Uniesiony przez syna z pobojowiska, długi czas przeleżał pomiędzy życiem a śmiercią. Odtąd sterany i zgnębiony, gasł powoli.[1]
Dnia 22 kwietnia t. r. zakończył życie Emil Kierski, mąż wielce zasłużony około sprawy narodowej. Urodzony 1810 r., w r. 1830 ze szkół poznańskich pospieszył do Warszawy i wstąpił do 13 pułku piechoty; był w bitwach pod Chockiem, Szymanowem i Warszawą i za waleczność stopniem podporucznika zaszczycony został. Po powrocie do kraju i ukończeniu nauk prywatną pracą, rzucił się do pługa i osiadł w W. Chrzypsku pod Sierakowem. Nad gospodarstwo wiejskie jednak przekładał pracę umysłową, mozolne ślęczenie w starych księgach, badanie przeszłości narodowej. Tej to pracy zawdzięczamy dwutomowe dzieło p. t. Starożytności polskie, które wydał wspólnie z Jędrzejem Moraczewskim. Przeniósłszy się do Poznania, poświęcił się całkiem literackiej pracy; pisywał do Przyjaciela Ludu leszczyńskiego, do Roku, do Tygodnika Ilustrowanego warszawskiego i innych pism i przez dwa lata redagował Przegląd Wielkopolski. Pracami swemi zasilał też Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk, jako jeden z najczynniejszych jego członków. Żona, Melania z Żychlińskich, poprzedziła go do grobu.[2]
Dnia 6 czerwca t. r. zgasł w Chocieszowicach Teodor hr. Mycielski, syn Michała, starosty konińskiego. Urodzony 1804 r., po ukończeniu nauk, służył w kirasyerach gwardyi pruskiej. W r. 1830 po wybuchu powstania wstąpił do jazdy poznańskiej, wkrótce jednak przeszedł do 2 pułku ułanów. Pod Grochowem, gdzie krewny jego, Ludwik Mycielski, poległ bohaterską śmiercią, odznaczył się w szarży na pułk
