Strona:Stanisław Karwowski - Historya Wielkiego Księstwa Poznańskiego T2.pdf/282

Władysława Łebińskiego, który zarazem objął urząd kasyera.
 Ponieważ nieruchomość, darowana przez Bolesława Potockiego, a składająca się z małego dworku i ogrodu w pobliżu bramy fortecznej, a w otoczeniu lazaretu wojskowego, lazaretu dyakonisek i magazynów wojskowych, leżała niedogodnie, przeto sprzedała ją Rada nadz. za 12,000 talarów, a w zamian kupiła 22 czerw. 1871 r. za 44,800 talarów nieruchomość budowniczego Hebanowskiego przy ulicy Berlińskiej. Tam wedle planu Hebanowskiego wystawiono w podwórzu gmach teatralny. Wzniesienie go kosztowało wraz z przyborami scenicznemi i przebudowaniem domu frontowego przeszło 116,000 talarów.
 Uroczyste otwarcie teatru nastąpiło 21 czerwca 1875 r.
 W dniu tym o godzinie 7 wieczorem prezes Adolf hr. Bniński oddał w imieniu Rady nadzorczej i Spółki gmach do użytku publicznego, poczem odegrało za staraniem Ignacego Grabowskiego i dr. Władysława Łebińskiego grono amatorów i amatorek, należących do najpierwszych rodzin wielkopolskich, komedyą J. Korzeniowskiego Wąsy i peruka, zakończył zaś przedstawienie żywy obraz Obrona Trembowli. Na tem przedstawieniu był też prezes policyi Staudy.
 Nazajutrz powtórzono tę samą sztukę, dodając do niej żywy obraz Świtezianki, a na trzeci dzień odegrało Towarzystwo młodzieży kupieckiej komedye: Nieproszeni goście i Posażna jedynaczka.
 Dochód z tych trzech przedstawień wynosił 1825 talarów, 25 sgr.
 Od r. 1870 grywały po kolei w Poznaniu Towarzystwa dramatyczne Lecha Nowakowskiego i Miłosza Sztengla, Stanisława Dobrzańskiego, Stanisława Koźmiana, Zygmunta Sarneckiego i Zygmunta Jaraczewskiego, dziedzica Jaraczewa, i to dramaty, komedye, opery i operetki.
 W nowozbudowanym teatrze polskim rozpoczęli przedstawienia dnia 25 września 1875 r. Karol Doroszyński i Władysław Terenkoczy, którym Rada nadzorcza i Dyrekcya Spółki powierzyła prowadzenie sceny poznańskiej na lat 3.