miesiąc wychodzący Ruch społeczno-ekonomiczny, organ Związku Spółek zarobkowych polskich.
Wreszcie zdobyła się Wielkopolska 1875 r. i na dwutygodnik humorystyczny p. t. Echo poznańskie, które utrzymało się do 24 marca 1876 r. Redaktorem i nakładcą był Michał Morgenstern w Poznaniu.
W r. 1875, dnia 23 stycznia umarł Karol Szymański. Urodzony 5 listopada 1817 r. w Rogoźnie z zamożnego tamtejszego obywatela, uczęszczał najprzód do gimnazyum ś. Maryi Magdaleny w Poznaniu, potem do gimnazyum w Głogowie, gdzie złożył egzamin dojrzałości, poczem kształcił się na uniwersytecie wrocławskim, później berlińskim. W wypadkach 1846 i 1848 r. wziął żywy udział, od r. 1853 rozpoczął zawód nauczycielski w Trzemesznie, w r. 1863 przeniesiony został do Poznania. W r. 1874 rząd zamierzył wysłać go do Monasteru. Szymański, kochający gorąco kraj ojczysty, przywiązany do młodzieży polskiej, uczuł tak dotkliwie ten cios, że zapadł na zdrowiu, którego już nie odzyskał.[1]
Dnia 2 kwietnia t. r. zakończył życie Leon Śmitkowski. Urodzony 1801 r. w Zaniemyślu, do szkół chodził w Poznaniu, na uniwersytet w Berlinie, gdzie oskarżony o należenie do związku tajnego, przesiedział czas niejakiś w więzieniu. W r. 1831 wstąpił do jazdy poznańskiej i odbył wyprawę litewską pod generałem Chłapowskim, poczem lat 11 przepędził w Paryżu. W r. 1842 powróciwszy do Księstwa, osiadł w Łęgu. W r. 1848 został ranny pod Książem. W pracach obywatelskich bardzo gorliwy, zasiadał w wielu Komitetach, a wszędzie odznaczał się rozsądkiem i dobrą wolą. W r. 1863 zajmował się organizacyą powstańczą, za co rok przesiedział w Magdeburgu. Sprzedawszy wieś swą Polakowi, zamieszkał w Poznaniu, był członkiem Dyrekcyi Towarzystwa Pomocy Naukowej i Dyrekcyi oświaty ludowej,
- ↑ Żychliński T. Kronika żałobna.
