skiem, ale także poza jego granicami, docierał bowiem do najodleglejszych zakątków Litwy, Wołynia i Galicyi. Wpływowi jego przypisać można, że wielu członków wydziału leśnego powoływano do lustracyi lasów i sporządzania planów gospodarczych.[1]
Dnia 12 marca 1876 r. umarł w Poznaniu ks. Franciszek Bażyński, jeden z najzasłużeńszych mężów naszych. Urodzony w Poznaniu na przedmieściu ś. Wojciecha 7 marca 1801 r., odbył w rodzinnem mieście nauki szkolne, potem słuchał teologii w Wrocławiu i odznaczywszy się kilku rozprawami konkursowemi, odebrał tamże 1824 r. święcenia kapłańskie. Po dwuletnim wikaryacie u ś. Wojciecha, będąc proboszczem w Ceradzu kościelnym, wszedł w stosunki z emisaryuszami. Przytrzymany z powodu przejętych przez policyą listów w r. 1838, po ciężkiem i długiem śledztwie, osadzony został w Magdeburgu, skąd go dopiero wstąpienie na tron Fryderyka Wilhelma IV uwolniło.
Przepędziwszy potem lat kilka na probostwach w Niepruszewie i Lwówku, gdzie w r. 1848 wykonywał przez czas niejakiś poniekąd dyktaturę, tegoż samego roku wraz z Gustawem Potworowskim, Wojciechem Lipskim i innymi posłował na tak zwanem zgromadzeniu narodowem w Berlinie, także po r. 1850 przez dwa lata zasiadał w Izbie deputowanych. W r. 1849 został proboszczem ś. Wojciecha w Poznaniu, później radcą konsystorskim, sędzią i egzaminatorem prosynodalnym, a na kanonizacyą ś. Józefata odbył pielgrzymkę do Rzymu.
Bażyński należał do wszystkich towarzystw narodowych, od szamotulskiego począwszy, do Ligi i Pomocy Naukowej. Czytelnią polską dla księży w swoim powiecie założył i utrzymywał, pierwszy u nas obrazki święte z polskiemi napisami i modlitewkami wydawał i wogóle w każdem przedsięwzięciu, mającem dobro powszechne na celu, chętny
- ↑ J. Rivoli. Wydział leśny. Związek jubileuszowy Centr. Tow. gospodarczego z r. 1911.
