rodzicy, zdobyłem kilka rzeczy archeologicznych i wiele słodkich wrażeń, któremi się bardzo prędko z czytelnikami Gazety codziennej podzielę. Parę razy miałem tonąć to w Gople, to w jeziorze Lednem, ale na pociechę czy udręczenie moich czytelników ocalałem. Jestem w tej chwili w Miłosławiu z powrotem, jutro jadę do Poznania, pojutrze w dalszą drogę na Wrocław do Krakowa. Nie wątpię, że rozstając się z Poznaniem i jego mieszkańcami, uronię łezkę przyjazną żalu, bo mi tu było bardzo dobrze. Gdzie się obrócę, Gazeta wasza będzie wiedzieć. Bądź zdrów, Redaktorze, kłaniaj się znajomym, a czytelnikom i pięknym czytelniczkom, którzy i które udają się w tej chwili za granicę przez Warszawę, oświadcz, że korzystniejby użyli i użyły grosza i czasu, zwiedzając prowincye dawne własnego kraju. Nie uwierzą może, jak wielkich emocyi można doznać na Piastowskiem i Popielowem Gople, jak można się modlić przy grobie ś. Wojciecha, przy pieśni Bogarodzica, jak zbawiennie wpływa na zdrowie taka podróż. Ja sam wyjechałem z Wilna z grożącą nerwową niemocą, od której chciałem się leczyć kąpielami morskiemi. Jeszczem morza nie widział, a już zdrów jestem jak ryba.” Władysław Syrokomla.
Po tej wycieczce prześliczny wiersz napisał.
W r. 1857 postanowił Antoni Mizerski, były szwoleżer gwardyi Napoleona, więzień polityczny z r. 1848, dziedzic Borowa w powiecie kościańskim, wystawić pomnik synowi Adolfowi, który z ran pod Książem 1848 r. odebranych, umarł w Śremie i na tamtejszym cmentarzu katolickim pochowany został. W tym celu nabył na własność wielki kamień, który był początkowo przeznaczony na wspólny nagrobek dla ofiar walki pod Książem, a który leżał nieużyty na cmentarzu śremskim, bo naczelny prezes W. Księstwa Poznańskiego zakazał w r. 1851 postawienia takiego wspólnego nagrobka.
Roboty około nagrobka, na którym miał być położony napis: „Przechodniu, westchnij za duszę śp. Adolfa Mizer-
