przyczynił do rozbudzenia oporu przeciwko ustawom majowym.”[1]
Gdy dyskusya zaczęła przybierać burzliwy charakter, zamknięto ją, ale usposobienie parlamentu okazało się tak korzystnem dla interpelacyi, że Koło polskie natychmiast po posiedzeniu postawiło wniosek tej treści: „wezwać kanclerza państwa, aby wymógł cofnięcie rekwizycyi naczelnego dyrektora poczty bydgoskiej, żądającej uwięzienia ks. dr. Kanteckiego z powodu odmówionego świadectwa,” i oddało go, poparte przez Centrum i postępowców, do laski marszałkowskiej, stronnictwo zaś narodowo-liberalne pod przewodem Laskera i Beckera postanowiło stawić wniosek, aby z już uchwalonej, a dopiero od 1 października 1879 r. mającej wejść w życie ordynacyi sądowej cesarstwa § 69, ograniczający więzienie w razie niezłożenia świadectwa najwyżej do 6 miesięcy niezwłocznie obowiązywał.
Prawdopodobnie, by zapobiedz temu wnioskowi, przyrzekł cesarski naddyrektor poczt Schiffmann w Poznaniu, że, jeśli winny urzędnik dobrowolnie nazwisko swe wyjawi, natenczas w wyższych sferach wypadek ten łagodnie będzie sądzony i kara ad minimum sprowadzona.
Jakoż niebawem przyznał się do winy agent pocztowy W. w Orchowie, poczem dnia 18 kwietnia 1877 r. ks. dr. Kanteckiego po blisko 5 miesiącach wypuszczono z więzienia.
Mimo to wniosek Laskera i Beckera, znany pod nazwą Fall Kantecki, dnia 3 maja tegoż roku przyjęty został.
Coraz silniejsze budzenie się poczucia katolickiego w Wielkopolsce objawiło się wspaniale w pielgrzymce polskiej do Rzymu.
Na wezwanie poważnego grona obywateli świeckiego i duchownego stanu zebrało się dnia 1 marca 1877 r. około
- ↑ Wskutek tego napisał wtedy Kladdertasch o Staudym wiersz humorystyczny, zaczynający się od słów: «Audi, o Staudy, dixisti quod non est laudi», donosił, że pomiędzy urzędnikami poznańskimi zbierają składkę celem umieszczenia nad kratami więzienia ks. Kanteckiego następującego napisu:
Tutaj siedział jako ofiara tortury w państwie Fryderyka W. redaktor dr. Kantecki od grudnia 1876 r. do …
