W tym czasie „ździebełko hercogowińskie” wbrew przewidywaniu Bismarcka wznieciło na półwyspie bałkańskim pożar, a car Aleksander wypowiedział dnia 24 kwietnia 1877 r. Turcyi wojnę.
Wkrótce potem, dnia 5 maja, wezwali z Carogrodu Bohdanowicz, Holz i Brzozowski Polaków do tworzenia polskich legionów w Turcyi. W W. Księstwie jednakże odezwa nie znalazła oddźwięku.
Od 1 marca 1877 r. zaczął wydawać dr. Ludwik Rzepecki, nauczyciel matematyki i nauk przyrodniczych przy Szkole realnej w Poznaniu, pismo codziennie p. t. Goniec Wielkopolski, przeznaczone dla wszystkich stanów, a zawierające treściwy przegląd najnowszych wiadomości politycznych, wiadomości potoczne i prowincyonalne, rozmaitości literackie, naukowe i humorystyczne, treść ogłoszeń rządowych, sądowych i miejskich w języku polskim i ogłoszenia prywatne. Goniec Wielkopolski wychodził w drukarni W. Simona, która była własnością Rzepeckiego, w małym arkuszyku, w formacie mniejszym od Orędownika, kosztować zaś kwartalnie tylko 2 marki.
Redakcya zapowiedziała, że chce służyć dobrze zrozumianej sprawie narodowej, a jak tę sprawę rozumiała, o tem miało świadczyć umieszczone na czele pisma godło: „W imię Boże za wiarę i ojczyznę,” głównie zaś przyrzekała zajmować się ogólnym kierunkiem, w jakim usiłowania nasze iść powinny, żeby nam lepsze zgotować czasy, i mieć za cel radykalną reformę domowej naszej gospodarki w kierunku rozumnego demokratyzowania społeczeństwa w przeciwieństwie do skrajnych dążeń w lewo czy w prawo.
Goniec Wielkopolski, który odznaczał się czystością języka, polotem i gryzącym dowcipem, stanął na stanowisku bezwzględnego wobec rządu pruskiego oporu, potępiając wszelkie kompromisy i ustępstwa, a tych wszystkich, którzy do nich skłonnymi się okazywali, piętnując jako renegatów,
