Postawa posłów naszych była bardzo chwiejną. Gdy w końcu maja 1879 r. część taryfy celnej przyszła przed obrady plenarne, uchwalili, spowodowani agitacyą w kraju, głosować przeciwko cłom na zboże i w tym duchu przemawiał też Leon Czarliński, potem na początku lipca oświadczył dr. Roman Komierowski, że posłowie polscy wstrzymują się od głosowania nad § 7 taryfy (zboże), natomiast przy trzeciem czytaniu głosowali za cłami finansowemi i za cłami ochronnemi z wyjątkiem cła od żelaza, węgla i nafty, a i przy głosowaniu nad poszczególnemi pozycyami w trzeciem czytaniu różnili się w głosowaniu. I tak przy pozycyi, dotyczącej cła od kawy dwóch z obecnych posłów polskich głosowało przeciwko cłu, większość zaś za cłem. Przy głosowaniu nad poprawką Mirbacha, podwyższającą o połowę cła od zboża, wstrzymało się od głosowania trzech posłów, reszta zaś obecnych głosowała za poprawką.
Natomiast zgodnie podało Koło polskie do laski marszałkowskiej rezolucyą, zawierającą wezwanie do kanclerza, aby przy zaprowadzeniu taryfy celnej „polskim częściom kraju w granicach 1772 r. pod względem terytoryalnej i handlowo-politycznej jedności zachowano prawa, poręczone w traktacie wiedeńskim z r. 1815.”
Tę rezolucyą uzasadnił w obszernej mowie dnia 12 lipca dr. Władysław Niegolewski, zaznaczając, że w razie odrzucenia rezolucyi posłowie polscy przeciw całemu prawu głosować będą, bo przez przyjęcie taryfy celnej bez rezolucyi polskiej mogłaby poręczona Polakom łączność narodowa na szwank być narażoną.
Rezolucyi polskiej parlament nie uwzględnił, a taryfa celna przeszła 217 głosami przeciwko 117.
Wybory do sejmu, który dnia 30 października tegoż roku zwołany został, wypadły dla nas korzystnie, gdyż zamiast 15 dawniejszych posłów wybrano 19.
Na tymże sejmie starali się ostro Kaźmierz Kantak, ks. dr. Ludwik Jażdżewski, Władysław Wierzbiński i dr. Hen-
