niskie i obrzydliwe, by się wznieść do wszystkiego, co piękne, szlachetne, wzniosłe i nieprzemienne.”
Bentkowskiego poparł poseł Reichensperger słowami: „Mam nadzieję, że uczuciu narodowemu przyjaciół naszych z Poznańskiego, które tylokrotnie tak boleśnie urażano, zadość się stanie i usłyszymy słowo zaspokajające z za stołu ministrów.”
Minister Raumer tłomaczył się „zupełną nieświadomością” o całej sprawie, a prezes ministrów Manteuffel oświadczył, że „ministeryum nigdy nie rozpocznie wojny przeciw popiersiom poetów.”
Pomimo to ani myślano cofnąć zakazu. Dopiero po usilnych staraniach dr. Teofila Mateckiego i po upadku gabinetu Manteuffla nowy minister spraw wewnętrznych Flottwell udzielił 30 grudnia 1858 r. pozwolenia na postawienie pomnika.[1]
Pomnik odsłonięto 9 maja 1859 r. w obecności Oleszczyńskiego i licznego tłumu ludu, ale bez wszelkich uroczystości, poczem odbyła się uczta w Bazarze na cześć Oleszczyńskiego. Ks. Aleksy Prusinowski wzniósł zdrowie jego, po nim dziękował Hipolit Cegielski komitetowi, a trzeci toast wzniósł Kaźmierz Kantak na jedność myśli i jedność pracy, zakończył go zaś słowy poety:
Nie rozerwą uścisku choć potrójne siły,
Nie rozdzielą granice, co wieki spoiły.[2]
Nie licząc się wcale ze stosunkami, jakie nastąpiły w kraju po r. 1848, ani nie pouczona doświadczeniem, emigracya polska tak w Paryżu, jak w Londynie usiłowała nowe w W. Księstwie Poznańskiem doprowadzić do skutku sprzysiężenie. W tym celu wysłano z Paryża emisaryuszy Darasza i Bulewskiego do Aleksandra Guttrego, od którego je-
