Oświadczenie to uznał tak Dziennik Poznański, jak Kuryer Poznańskie za niedostateczne. Zaczem ogłosił Niegolewski dnia 24 października w Dzienniku Poznańskim drugie oświadczenie, w którem protestował przeciw temu, aby go stawiano bez jego woli i głosowano na niego kiedykolwiek bez jego zezwolenia, protestując zarazem „przeciw arbitralnym nadużyciom komitetu wyborczego, a mianowicie jego prezesa.”
Wreszcie, gdy agitacya nie ustawała, wystosował Niegolewski w przeddzień wyborów, dnia 27 października, do Kuryera Poznańskiego pismo, w którem prosił i żądał, aby jego zwolennicy, „którzy chcieli dotychczasowe działanie jego publiczne uszanować”, nie na niego, lecz na Stefana Cegielskiego głosowali.
Ale już rokoszanie rozrzucili 10,000 karteczek z nazwiskiem Niegolewskiego po mieście i powiecie i takim sposobem stało się, że oddano na niego 1086 głosów. Zwyciężył jednak Stefan Cegielski, otrzymał powiem 10,134 głosy na ogólną liczbę głosów 16,407.
Niegolewskiego zresztą postawiono na kandydata na walnych zebraniach wyborczych w okręgu gnieźnieńsko-wągrowieckim i kościańsko-bukowskim, ale tam zrzekł się dobrowolnie kandydatury.
Do parlamentu, który został otwarty 20 listopada 1884 r., weszło 14 posłów polskich i to z W. Księstwa Poznańskiego: Teofil Magdziński, Ferdynand książę Radziwiłł, Leon hr. Skórzewski, Stefan hr. Kwilecki, ks. dr. Ludwik Jażdżewski, Kaźmierz Chłapowski, Stefan Cegielski, dr. Julian Chełmicki, baron Ludwik Graeve, Józef Kościelski i Ludwik Mycielski; z Prus Zachodnich: Ignacy Łyskowski, Michał Sczaniecki, Antoni Kalkstein i Wolszlegier.
Zaraz na początku grudnia przy obradach nad wnioskiem Windhorsta o zniesienie ustawy banicyjnej złożył Bismarck takie oświadczenie:[1]
- ↑ Kuryer Poznański. R. 1884, nr. 281.
