grobowej nie zawodzi pieśni, ale rozwarłszy karty jego dzieł wiekopomnych z chlubą i słuszną dumą spogląda na to, co wieszcz natchniony z polskiej piersi wyśpiewał dla bliźnich, dla kraju i dla Boga.”
„Nie smutną śmierci, ale wesołą obchodzimy rocznicę zacnie i dla dobra kraju spędzonego życia; polskie wody, pokryte wiankami, szemrzą tajemniczą pieśń chwały o wieczornym zmroku w przeddniu uroczystego święta jego Patrona, ś. Kupały; polskie wzgórza i pagórki płoną ognistymi stosy na cześć tego, co wśród pieśni tylu tak piękną słowiańską wyśpiewał Sobótkę; w polskich kościołach dźwięcznymi głosy wznoszą się ku niebu jego święte psalmy, pięknością i harmonią polskiego słowa idące o lepszą w zawody z wdziękami pieśni królewskiego lutnisty — a po wioskach, siołach i rynkach lud się gromadzi, by uczcić pamięć księcia poetów złotej Jagiellonów epoki.”
„Pamiątka jego lutni, rocznica jego śmierci jest chlubą i dumą naszego narodu, bo nam przypomina, że przed 300 już laty składała Polska wawrzynowe wieńce nad grobami mężów, aby dziś jeszcze mogli być ozdobą i zaszczytem narodów, kroczących na przedzie cywilizacyjnego pochodu, na grobie mężów, co mozolną pracą zdobywszy sobie skarby wiedzy i nauki starożytnego i chrześciańskiego świata, wyswobodzili się z pęt tylowiekowych formuł literackich, pieśnią ojczystą, polską, po polskich zagrzmieli łanach, blaskiem tęczowej chwały, otaczając rodzinną ziemię!”[1]
W tymże dniu ks. dr. Antoni Kantecki po mszy ś. w kościele Panny Maryi przemówił podniośle i poetycznie na placu katedralnym, poczem zabrzmiał 150-ty psalm wedle muzyki Gomołki, wykonany pod dyrekcyą ks. dr. Surzyńskiego, a po prześpiewaniu go ks. kanonik Dorszewski dokonał aktu poświęcenia kamienia węgielnego pod pomnik Jana Kochanowskiego, tytularnego niegdyś proboszcza metropolitalnego w Poznaniu.
Wapno pod kamień węgielny kładli: ks. kanonik Maryański, Wawrzyniec, hr. Benzelstjerna-Engeström, Bibianna Moraczewska, posłowie Kantak i Różański, Kaźmierz Jaró-
- ↑ Kuryer Poznański. R. 1884, nr. 143.
