się z przepisami katolickiego Kościoła. Muzyka kościelna wychodziła co miesiąc pod redakcyą ks. dr. Surzyńskiego od r. 1884—1895. Każdy numer miał dwa dodatki nutowe, a cztery główne działy zawierały: 1) artykuły o muzyce kościelnej i o liturgii katolickiej, 2) sprawozdania z rozwoju Towarzystw muzyki kościelnej w Polsce z uwzględnieniem najważniejszych wiadomości o podobnych Towarzystwach zagranicznych, 3) rozbiór krytyczny wychodzących w kraju i za granicą kompozycyi kościelnych i pism muzycznych, 4) korespondencye i ogłoszenia. W większym dodatku nutowym wychodziło Directorium Chori, mniejszy dodatek podawał krótkie, łatwe, organistom przystępne i chórom naszym najpotrzebniejsze kompozycye kościelne, jak nasze, offertoria, litanie, melodye do pieśni polskich itd.
Tem wydawnictwem ks. dr. Szurzyński złotemi zgłoskami zapisał swe imię w historyi muzyki kościelnej w W. Księstwie Poznańskiem.
Smutnym natomiast objawem było powstanie 1884 r. w Inowrocławiu pisma p. t. Kujawiak, którego wydawcą był tamtejszy drukarz, Niemiec Papstein. Po rozbiciu się układów z Derdowskim objął redakcyą Prejs z Bydgoszczy, znany pod pseudonimem Sierp Polaczka, ale na krótko tylko, a redaktorem został Polczyński, osobistość nieodpowiednia do prowadzenia jakiegoś pisma, a zwłaszcza ludowego. Pismo to w najgminniejszy sposób szarpało szlachtę i inteligencyę i to w tym czasie, kiedy obywatelstwo wiejskie składało niewątpliwe dowody, jak gorąco pragnęło podniesienia oświaty i dobrobytu wśród ludu — gdy cała wogóle inteligencya w tym samym kierunku pracowała. Polczyński zamiast uczyć i oświecać lud nasz, podnosić jego świadomość narodową i obywatelską, podawał pokarm niezdrowy pod względem narodowym, religijnym i społecznym.[1]
Dnia 9 stycznia 1884 r. umarł w Kościanie Stanisław Przygodzki, były poseł na sejm berliński i sejm prowincyonalny.
- ↑ Dziennik Poznański. XXVI. 166.
