Strona:Stanisław Karwowski - Historya Wielkiego Księstwa Poznańskiego T2.pdf/435

Ta strona została przepisana.

skreśliła, pisane, rodziły się jednak wszystkie pod jego bezpośrednią opieką i kontrolą.”
Dzieła Stanisława Koźmiana wyszły w 7 tomach, które obejmują doskonałe Przekłady z Szekspira, Anglią i Polskę i pisma wierszem i prozą, osobno zaś wyszła pod nazwiskiem Ekberta Podróż nad Renem i w Szwajcaryi.
Pięknie zauważył Stanisław hr. Tarnowski w mowie swej przy grobowcu Stanisława Koźmiana, że, kiedy się pytał Mistrzów słowa: „Kto zasiewy wyprowadzi w złote plony?” — odpowiedź miał w swojej własnem życiu.[1]
Dnia 12 maja zakończył życie Kaźmierz Niegolewski, brat dr. Władysława, gorący patryota.
Dnia 18 czerwca umarł po długiej i ciężkiej chorobie w Poznaniu Bogusław Łubieński, syn Józefa, kapitana wojsk polskich za Księstwa Warszawskiego i Konstancyi z Bojanowskich. Urodzony 3 lutego 1825 r. w Kiączynie, już jako uczeń gimnazyum chełmińskiego za budzenie ducha polskiego wśród młodzieży i przynależenie do spisku uwięziony 1846 r., przecierpiał kaźń dwuletnią. W r. 1848 jako prosty ułan walczył w oddziale Garczyńskiego pod Miłosławiem, poczem znów czas niejakiś przesiedział w więzieniu. W r. 1849, poślubiwszy Annę Wierzbińską, osiadł w Kiączynie. Od r. 1859—1877 był posłem na sejm pruski. W r. 1863 członkiem komitetu białych.
Wtedy to przyczynił się do ogłoszenia dyktatury Langiewicza, potem jeździł kilkakrotnie do Brukseli i Paryża celem zakupna broni. Aresztowany w wrześniu, odzyskał wolność dopiero 23 grudnia 1864 r. W następnym roku wybrany do sejmu prowincyonalnego, stawił wniosek o prawa języka polskiego w dziedzinie urzędowej i wniosek o zbiorowe wstawienie się tronu za skazanymi 1864 i 1865 r. ziomkami.

Twardo stał zawsze i zasadniczo przy prawach naszych, upominając się w sejmach z zapałem o krzywdy, jakich doznawali rodacy, starał się gorliwie wraz z innymi o uwolnienie braci naszych wielkopolskich z Sybiru, stawał wszędzie tam, gdzie go powoływał obowiązek obywatelski. Na

  1. Kuryer Poznański. R. 1885, nr. 17.