eksportacyi pożegnał zwłoki kolega i przyjaciel zmarłego dr. Zygmunt Szułdrzyński, a tłumy ludzi i kilka cechów z chorągwiami towarzyszyło żałobnemu orszakowi za bramę Berlińską na drogę ku Kaźmierzowi, gdzie ciało w grobowcu rodzinnym pochowane zostało.[1]
Równie zacnym obywatelem był zmarły 30 czerwca 1885 r. w swej dziedzicznej włości Brodowie Wiktor hr. Szołdrski, w 1851—1852 poseł na sejm pruski. Chociaż od wielu lat ciężką nawiedzony niemocą i pozbawiony samodzielnego ruchu, nie uchylał się nigdy od posługi obywatelskiej, we wszystkich zebraniach powiatowych i prowincyonalnych uczestniczył, do Towarzystw rozmaitych należał, urzędy honorowe piastował i nigdy nie zawiódł położonego w nim zaufania; na potrzeby społeczne i niedolę bliźnich zawsze miał serce i dłoń otwartą. Budujący był widok, gdy niesiony przez sługi, zjawiał się regularnie i punktualnie na sali Bazarowej jako delegat wyborczy swego powiatu lub przedstawiciel różnych stowarzyszeń. Kościoła był synem wiernym i przywiązanym, dla młodszych obywateli godnym do naśladowania wzorem.[2]
Dnia 9 lipca 1885 r. rozstał się z tym światem Hieronim Feldmanowski. Był to człowiek, który, czem został, zawdzięczał tylko sobie samemu. Skończywszy seminaryum nauczycielskie, uzyskał skromną posadę, którą wkrótce porzucił, by się całkiem oddać nauce i pracom literackim. Ranny pod Miłosławiem, przesiedział czas niejakiś w kazamatach poznańskich, potem był nauczycielem domowym. Prócz niemieckiego języka nauczył się sam po łacinie, po francusku i po włosku, a owocem jego usilnej pracy było: Życie Benvenuta Cellini, Drobnostki poetyczne, Pieśni i przekłady, Pieśni ilyrskie, Album z podróży na Wschodzie (w Tygodniku Poznańskim), pisywał dużo do różnych czasopism, tłomaczył, puszczał w świat monografie rozmaitej treści, a zostawszy po ustąpieniu Albina Góreckiego konserwatorem zbiorów Towarzystwa Przyjaciół Nauk, niezmiernie się
