Strona:Stanisław Karwowski - Historya Wielkiego Księstwa Poznańskiego T2.pdf/443

Ta strona została przepisana.

sterzem według serca Bożego i przyjmijcie błogosławieństwo, którego wam z całego serca udzielam.”[1]
Konsekracyi w katedrze wrocławskiej dokonał dnia 30 maja 1886 r. książę-biskup wrocławski Herzog w asystencyi biskupów sufraganów Cybichowskiego i Gleicha.
Na uczcie po konsekracyi przemawiali pomiędzy innymi książę Ferdynand Radziwiłł, wnosząc toast na cześć biskupów konsekratorów, ks. oficyał Korytkowski na cześć kapituły wrocławskiej, a szczerze nam życzliwy biskup Gleich na cześć zacnego i dzielnego ludu polskiego.
Gdy dnia 8 czerwca 1886 r. arcybiskup Dinder wjeżdżał na stolicę arcybiskupią, ludność polska wspaniałe i serdeczne zgotowała mu przyjęcie, polegając na jego zapewnieniu, danem deputacyi polskiej w Wrocławiu, że będzie ojcem i pasterzem powierzonej pieczy swej owczarni.

Ustawa kościelno-polityczna z r. 1886.

Zaledwie minęło przykre wrażenie, jakie sprawiło zamianowanie Niemca arcybiskupem gnieźnieńsko-poznańskim, gdy projekt kościelno-polityczny, przyjęty przez Izbę panów dnia 14 kwietnia 1886 r. (sankcyonowany przez króla dnia 21 maja t. r.) znowu poruszył umysły, pozostawiał bowiem urządzenie seminaryów duchownych w Poznaniu i Pelplinie i określenie stanowiska proboszczów w dozorze w wyjątkowy sposób królewskiemu rozporządzeniu, to jest, wyjmował obie, przeważnie polskie dyecezye, gnieźnieńsko-poznańską i chełmińską, z pod ogólnych przepisów, oddając je na łaskę i niełaskę rządu.

Polacy w Izbie panów głosowali za ową ustawą. „Czynimy to — oświadczył książę Ferdynand Radziwiłł — ze względu na powszechny charakter Kościoła, który, jak tuszymy, przez logikę faktów doprowadzić musi do tego, że i tym dyecezyom przyznane będzie prawo, które się innym dostało w udziale.”[2]

  1. Kuryer Poznański. R. 1886, nr. 124.
  2. Kuryer Poznański. R. 1886, nr. 86.