Rozporządzenie z dnia 24 maja 1887 r. obostrzyło zakaz należenia Polaków urzędników do banków polskich, a w kilka dni później pomnożyła ustawa z dnia 6 czerwca bardzo znacznie liczbę powiatów w W. Księstwie Poznańskiem i w Prusach Zachodnich i to w celach antipolskich, gdyż radca ziemiański miał być wedle motywów przedłożenia rządowego główną podporą niemczyzny. Zaraz podwyższono pensye komisarzom obwodowym od 2400—4500 marek, aby ich do tem gorliwszego działania w duchu rządowym pobudzić, a rozporządzenie ministeryalne z dnia 14 czerwca nakazało tylko takie osoby potwierdzać na członków dozoru szkolnego, któreby dawały rękojmią szczerego popierania niemczyzny.
W obradach w Izbie panów nad pomnożeniem powiatów dnia 14 maja zarzucił Józef Kościelski rządowcom, że przy głosowaniu przez rozejście się na strony (Hammelsprung) w Izbie poselskiej chwytano posłów, znajdujących się w foyer, i wpychano do Izby, aby takim sposobem zapewnić większość projektowi, przyczem Kościelski wymienił komisarza rządowego, tajnego radcę Bittera (późniejszego naczelnego prezesa W. Księstwa Poznańskiego) jako biorącego osobiście udział w tej czynności.[1]
Oburzyło to ministra Puttkamera i jego komisarza Bittera, chociaż część dziennikarstwa berlińskiego głosiła, że twierdzenie Kościelskiego nie było bezzasadnem. Bitter, starłszy się ostro z Kościelskim, wyzwał go na pojedynek, który odbył się w Berlinie 21 maja 1887 r.
Wtenczas siedział naczelny redaktor Kuryera Poznańskiego, ks. dr. Kantecki, już czwarty miesiąc w więzieniu za przewinienie prasowe, którego sąd dopatrzył się w artykule „Francuz o wydalaniach”, oraz za umieszczenie w Kuryerze korespondencyi z Warmii o panujących tamże stosunkach szkolnych.
- ↑ Kuryer Poznański. R. 1887, nr. 112.
