Utrapienia, na jakie wystawieni byli Polacy, nie znajdujący pomocy ani u wielkich tego świata ani u ludów, niegdyś nam przychylnych, natchnęły ks. dr. Antoniego Kanteckiego do umieszczenia dnia 3 marca 1888 r. w Kuryerze Poznańskim artykułu, w którym podał myśl, aby Polacy z zaboru pruskiego zawezwali pomocy ś. Wojciecha, najstarszego patrona Królestwa Polskiego, i gromadnie wybrali się do Gniezna.
Pomysł ten poparły wszystkie pisma i dnia 23 kwietnia 1888 r. ogromne tłumy ludu polskiego przybyły do starej Mieczysławów i Bolesławów stolicy. We wszystkich kaplicach katedry odprawiały się msze ś., a przy grobie ś. Wojciecha celebrował o godzinie 7 ks. biskup dr. Edward Likowski.
Po przemówieniu ks. dr. Kanteckiego rozległ się w świątyni wspaniały śpiew Bogarodzica, wydobywający się z tysięcy piersi, a mianowicie w końcowych strofach melodyą swą wstrząsający do głębi duszy każdego człowieka.
Gdy ucichły poważne dźwięki wielkiego hymnu narodowego, przeniosło duchowieństwo w procesyi, wśród odgłosu fanfar, ze skarba złotą puszkę z czaszką Męczennika do jego grobu, gdzie ją następnie podawano do pocałowania.
Potem ruszyła kapituła metropolitalna wraz z innem duchowieństwem w procesyi do arcybiskupa Dindera, który wśród śpiewu Kto się w opiekę przestąpił progi katedry,
