przybrany w prymasowską purpurę, wspaniały płaszcz gronostajowy i rzymską kapę.
Rozpoczęła się suma, przy której asystowali arcybiskupowi trzej kanonicy. Kazanie wygłosił ks. kanonik Andrzejewicz.
Wielka pielgrzymka do Gniezna pokrzepiła Polaków na duchu.[1]
Dnia 9 marca 1888 r. umarł cesarz Wilhelm I, którego panowanie najboleśniej zapisało się w pamięci Polaków, a na tron wstąpił jego syn Fryderyk III.
Fryderyk posiadał sympatye Polaków jako człowiek rycerski, szlachetny. Wiedziano, że z Bismarckiem nie żył na dobrej stopie, przypominano sobie naukę, którą jako następca tronu podczas pobytu swego u Hugona hr. Radolińskiego w Jarocinie dał pewnemu urzędnikowi. Gdy bowiem do tegoż przy przedstawieniu w zamku odezwał się: „Pan z pewnością mówisz po polsku”, ten zaś zawołał: „Niech Bóg uchowa!”, zauważył Fryderyk z uśmiechem, że zdaniem jego każdy urzędnik w W. Księstwie Poznańskiem powinien znać obadwa języki krajowe.
Pismo nowego króla i cesarza do Bismarcka z dnia 12 marca 1888 r., w którem zapewniał, że „każdy z poddanych jest równie bliski sercu jego” — napełniło otuchą społeczeństwo polskie, że lepsze dla nas nastąpią czasy.
Nadzieje się wzmogły, gdy rozeszła się wieść, że cesarzowa Wiktorya, powiadomiona o okropnych spustoszeniach, jakie nadzwyczajny wylew Warty wyrządził w Poznaniu i niektórych innych okolicach W. Księstwa Poznańskiego, przybędzie, w zastępstwie chorego małżonka, 9 kwietnia do Poznania, aby mieszkańcom okazać życzliwość i współczucie.
- ↑ Kuryer Poznański.
