bunał w Berlinie, dopatrując się tam obrazy Lutra i rzekomy zamiar sfanatyzowania polskiego ludu katolickiego.
W r. 1866 w sam dzień Podwyższenia ś. Krzyża i odbywającego się w kościele trzcinickim odpusty wybuchła w parafii gwałtowna cholera, która w przeciągu 8 tygodni 120 osób pozbawiła życia; chorych i ś. Sakramentami opatrzonych w tym czasie parafian było przeszło 500.
Wskutek przeniesienia się z Baranowa na probostwo ostrowskie ks. dziekana Fabisza ks. Korytkowski administrował przez czas niejakiś obok swojej parafią baranowską i pełnił urząd dziekana kempińskiego. W r. 1868 mianowany został cenzorem ksiąg na archidyecezyą poznańską, a w następnym roku egzaminatorem prosynodalnym. W tymże roku został rzeczywistym dziekanem kempińskim i powiatowym inspektorem szkół parafialnych, a dnia 9 grudnia 1871 r. kanonikiem metropolitalnym w Gnieźnie, nieco później zaś radcą konsystorza generalnego. Po uwięzieniu ks. kanonika Wojciechowskiego objął z woli uwięzionego arcybiskupa Ledóchowskiego zastępstwo oficyała generalnego gnieźnieńskiego, a potem delegata apostolskiego w archidyecezyi gnieźnieńskiej, za co dnia 23 lipca 1874 r. wyrokiem sądu powiatowego w Gnieźnie na mocy praw majowych na 9 miesięcy więzienia skazany i nazajutrz stamtąd gwałtem wywieziony został z zakazem przebywania w W. Księstwie Poznańskiem, Prusach Zachodnich, na Śląsku i w obwodzie rejencyjnym frankfurtskim nad Odrą.
W czasie wygnania swego przebywał początkowo w Berlinie, potem w Starogrodzie na Pomorzu, a nareszcie w Kołobrzegu, skąd po ogłoszeniu prawomocnego wyroku powróciwszy do Gniezna, dnia 17 września 1874 r. odstawiony został do powiatowego więzienia w Trzemesznie, w którem przesiedział do 17 czerwca 1875 r.
Opuściwszy więzienie, osiadł przy gnieźnieńskiej katedrze i jako bibliotekarz kapituły zajął się uporządkowaniem znacznej i drogocennej biblioteki, którego dokonał 1878 r. i katalog systematyczny ułożył.[1]
- ↑ Prałaci i kanonicy katedry metropolitalnej gnieźnieńskiej. — Kuryer Poznański. R. 1888, nr. 112.
