Odtąd udział w Towarzystwie nie ograniczał się na samem obywatelstwie poznańskiem, ale rozciągał się na kraj cały. Zamożniejsze obywatelstwo wiejskie — co podnieść należy — uważało sobie za obowiązek przystępować do niego i wspierało je składkami miesięcznemi, a nieraz znaczniejszemi sumami w tem przeświadczeniu, że brak przemysłu i handlu był jedną z przyczyn naszej ekonomicznej słabości.
Ta to właśnie okoliczność, że Towarzystwo Przemysłowe zyskało poparcie obywatelstwa wiejskie, dozwoliła mu rozwinąć się w całej pełni.
Za zachętą Zarządu 13 członków Towarzystwa wzięło 1862 r. udział w wystawie londyńskiej, i w wystawach prowincyonalnych w Gostyniu, Pleszewie, Lesznie, Szamotułach i Kościanie.
Jednym z najważniejszych owoców Towarzystwa było założenie 1861 r. Spółki pożyczkowej, która z czasem przyjęła nazwę Banku Przemysłowców.
Z łona Towarzystwa Przemysłowego wyszło także 1865 r. Towarzystwo pogrzebowe, które utrzymało się do założenia Westy, Towarzystwa wzajemnych ubezpieczeń.
Już od 18 września 1821 r. istniało w Poznaniu Towarzystwo ku wspieraniu ubogich sług handlowych, jak wówczas zwano pomocników handlowych. Należeli do niego Polacy i Niemcy i to nie tylko pomocnicy handlowi, ale także właściciele firm znaczniejszych, jak Hipolit Cegielski, J. N. Leitgeber, Antoni Rose, J. Freudenreich (obecnie A. Glabisz) i inni.
I tu okazał się dodatni wpływ, jaki Hipolit Cegielski wywierał na wszystkie ówczesne instytucye. Za jego bowiem podnietą nastąpiła 1860 r. ważna zmiana wewnętrznego ustroju Towarzystwa. Na walnem zebraniu, które odbyło się w Bazarze, wybrano po raz pierwszy kuratora, a został nim Cegielski. Jako kurator miał przedewszystkiem pieczę nad majątkiem Towarzystwa, w jego posiadaniu
