stryi, wezwać do powstania pozostających pod panowaniem austryackiem Włochów, Słowian i Węgrów i przedrzeć się do Polski. Po tej umowie Mierosławski wydał z Genuy dnia 10 stycznia 1861 r. okólnik, w którym wzywał rodaków do zbierania funduszy na utworzenie legionu polskiego.
Atoli wojna nie wybuchła, a jedynym skutkiem stosunków Mierosławskiego z Garibaldim i rządem włoskim było otwarcie dnia 1 listopada 1861 r. polskiej szkoły wojskowej w Genuy, którą na wiosnę 1862 r. przeniesiono do Cuneo. Mierosławski został jej dyrektorem, nietaktownem jednak postępowaniem zraził sobie młodzież i nauczycieli, a gdy wreszcie sam zredagował dla siebie upoważnienie do wyłącznego reprezentowania Polski i zażądał od swych podwładnych, aby ten akt w imieniu kraju podpisali, wypowiedziano mu posłuszeństwo i powołano na dyrektora szkoły generała Józefa Wysockiego, byłego dowódcę legionu polskiego w powstaniu węgierskiem.[1]
Na założenie owej szkoły przystał był rząd włoski w nadziei, że za cenę zwinięcia jej Rosya uzna królestwo włoskie. I tak się też stało. Prezes ministrów Ratazzi, osięgnąwszy cel, zamknął szkołę dnia 19 czerwca 1862 r.
Gdy się to działo za granicą, zaszły wielkie zmiany w Królestwie Polskiem. Już owo słynne: Point de rêveries!, wyrzeczone w Warszawie przez Aleksandra II, niemiłe w całym kraju sprawiło wrażenie. Potem zjazd trzech monarchów, który odbył się 1860 r. w Warszawie jakby na urągowisko nasze, oburzył Polaków. Spalono bramę tryumfalną, wystawioną przez władze rosyjskie, w teatrze krótko przed przedstawieniem oblano lożę cesarską cuchnącym płynem, tak, że zaledwie zdołano odmienić meble, firanki i obicia, a podczas przedstawienia spuszczono z galeryi pęcherzyki, napełnione czemś nieznośnie cuchnącem; paniom, zjeżdżającym na bal dworski, poplamiono suknie kwasem siarczanym.
Nastąpiły potem wielkie manifestacye w Warszawie: w dzień bitwy pod Grochowem 25 lutego 1861, następnie
- ↑ Der Polen-Prozess im J. 1864.
