Strona:Stanisław Przybyszewski - Requiem aeternam.djvu/10

która kiedyś jednę siłę karmiła, tysiące sił teraz sycić musi.
 Tak się dusza porodziła.
 A siła wiecznych przemian i rozrodów ukochała duszę. Siliła ją karmnem mlekiem swej piersi, była dla niej tętnicą, przez którą krew wszechbytu silną falą się przelewała, tysiącem spójni przywiązała ją do wszechłona matczynego, była dla duszy ogniskiem soczewnem, przez które patrzała, żakietem kołem, w której krążyła i w powrotnych kołowaniach swą najwyższą rozkosz i najwyższy ból odczuwała, była objętością, w jakiej się świat cały jako dźwięki, barwa, ruch w duszy przeobrażał.
 O biedna, głupia chuć, o biedna, niewdzięczna dusza.
 Chuć, co światło z siebie wyłoniła, wszystkiemu życiu początek dała, duszę stworzyła, miała skonać w miażdżącym uścisku zdradliwego dziecka.
 Co miało być środkiem, stało się celem dla siebie, władcą i panem.