Strona:Stanisław Przybyszewski - Requiem aeternam.djvu/59

straciły swoje napięcie, stały się prostymi odruchami; pełen szczęścia i rozkoszy świat rzeczy stał się niepewnym, bezistotnym symbolem, szarą mgłą, nachuchaną na szklistą szybę — a Ty, ach Ty stałaś się piekielną córką, szatańską Lilith z głową Sfinksa, bujną grzywą włosów, co ci głęboko w czoło wrastają, i z delikatnymi, szlachetnymi rysami mej matki.
 I chwyciłaś mnie w Twe ramiona, spętałaś mnie ciężkimi zwojami Twoich włosów, jedną ręką zerwałaś gwiazdę, że spadła i z sykiem zatonęła w Cichym Oceanie, drugą zdajesz się chwytać krańce ziemskiego globu, by mnie ponieść w kosmiczną nieskończoność, gdzie przestrzeń staje się głupiem urojeniem, a czas sam siebie w ogon gryzie, bo się rozpostrzeć nie może.
 I objąłem żelaznymi kleszczami Twoją szyję, wssałem się rozpalonemi ustami w Twoją pierś dziewiczą i piję z Twoich żył mleko matczyne z krwią zmięszane.
 O ponieś mnie, ponieś, gdzie roztrzaskane