Strona:Stanisław Przybyszewski - Requiem aeternam.djvu/61

Ta strona została uwierzytelniona.

Ponieś na rozkołysane morze rytmów eteru —
Na jakąś gwiazdę o miliardy lat od ziemi odległą, gdzie mógłbym spocząć, a tysiące stuleci nie dłużej żyć jak jeden moment, a oddalenie od ziemi nie dalej jak ostrze dogmatu o protoplasmie, ostrze, na którem, gdyby na rożnie ziemię nasadzę i w słońce rzucę, by się tam z swego kału oczyścić mogła i zbawić w złotem nic słonecznem.
Ale nawet tego nie zdoła — nawet w żarach słońca pozostanie plamą błota.
Tylko nieś, szarp, rzuć poprzez wszystkie krańce, bym sam siebie niszczyć nie potrzebował.
Jak blask światła, połamany przez tysiąc szkieł, odrzucony od tysiąca zwierciadeł, chcę powrócić do pierwotnej idei, z której powstałem.
Jak promień słońca, co padł na błotną ulicę i syty i pijany jej brudnem ciepłem, chcę powrócić do pra-słońca, co mnie tu wysłało, by sobie i ludziom przynieść szczęście i radość i wielki Pokój...
Tylko nie z powrotem do ziemi jako marny żer dla robactwa, do wstrętnej, ohydnej kopulacyi