Strona:Stanisław Przybyszewski - Requiem aeternam.djvu/79

 moja wielka, pańska dusza w całej potędze swej niepłodności.
 I dlatego zginąć musi, bo jest za wielka i święta i królewska, aby się łączyć z nędzną plebejuszowską płcią i płodzić dzieci — znowuż według prawa najmniejszego wysiłku.
 Ponad całym światem, ponad tą śmieszną gonitwą za nową orgią chuci, by się w coraz to nowych formach rozwoju objawić —
 ponad ohydnem okrucieństwem płci, co człowieka z gęsią skojarzą —
 ponad zbrodniczą niesumiennością Boga-Natury, co ludzi tworzy, na to by w rozpacznym obłędzie zawodzili opętany taniec bytu —
 ponad tem wszystkiem panuje moja wolna, bezpłodna dusza z swym spokojem bezpoczątkowej wieczności.
 Ona, święty zwyciężony zwycięzca —
 Ona, wszystko obejmująca, początek i koniec.
 Ona, najwyższy, najpotężniejszy wyraz mego rodu.