Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo I.djvu/86

mieć czas. Może także dlatego, że w dawne groźne czasy już najmniejsza nieuprzejmość była podejrzana, mogła być poczytana za zamiar zły, a z tego wywodziły się nieraz czyny gwałtowne, jakby dla uprzedzenia i unieszkodliwienia wrogich poczynań. Bezpieczniej było być grzecznym. Grzeczność przejawia się w wielkiej ilości powitań, wykrzykników i potakiwań. Ludzie małomówni nie muszą mówić, ale powinni postać i posłuchać, pogwarzyć tak słuchając, a nie przecząc. Nawet dla konia spotkanego gazdy wypada być grzecznym: „a jakżeż ty, biedniątko?“ Bez grzeczności, bez czasu na grzeczność nie ma godnego gazdy. Powiadają starzy ludzie, że w dawność nie było gazdy, co by nie znał ceny grzeczności.
 Nieraz z daleka już się witają, wołają z pełnej piersi, aż lasy odhukują:
 — Zdrowiście, Wasylku luby? Sława Isu!
 Odpowiedź równie gromka:
 — Na wieki Bohu sława i wam, Dmytryku! — Zbliżają się, ściskają dłonie, potrząsają rękami, starzy ludzie po dawnemu całują się wzajemnie w ręce.
 — Boże pomahaj w drodze!
 — Daj Boże i wam!
 — Czy dużi? (Czyście mocni?)
 — Dobrze, jak wy?
 — Jak się wam trwa? Jakeście dniowali? Jak spali?
 — Myròm. (W spokoju).
 — A rodzina?
 — Myròm.
 — A ojcowie?
 — Myròm.
 — Żonka-gazdyńka, dziateczki?
 — Myròm.
 — A co słychać w dolinach, pobratymie słodki ta godny?
 — Dobrze tymczasem, Bóg świąteńki cierpi nas, łaskaw jakoś.
 — A co na wierchach?
 — Ot, jak na wierchach, twarde życie, tak nam, jak tym smerekom wierchowym. Ale dzięki Hospodu zdrowo, słobodnie, wesoło.
 Siadają, kurzą fajki, coraz bardziej zbliża ich rozmowa.
 — Marżynka jak? Krówki, jałownia, drobięta, szkapięta?
 — Dziękuję za pytanie, obyście doczekali setki lat. Miło-