Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/257

parzące mrozem obrzydliwe resztki. Po czym rozcierano rębaczom śniegiem nogi, całe w ranach, co cuchnęły spalenizną od tarcia. Nacierany przez Pańcia Mandat stękając z cicha śmiał się resztką sił.
 — Pańciu, a może by tak Elektrykę waszą puścić przeciw Odokii?
 Pańcio nie rozumiał.
 — Przeciw jakiej?
 Mandat choć śmiał się nadal, odpowiadał z trudem.
 — Przeciw zawiei maczkowej, tej corocznej, a także przeciw takiej, co raz na sto lat.
 Iwanysko podniósł się żywo z posłania. Otwierając oczy i mrużąc zaraz, zapytał półgłosem.
 — Właśnie, że chciałbym wiedzieć, co tamci robią przeciw —
 Pańcio oglądał się pytająco. Skurczył się i skrzywił żałośnie, przerwał nacieranie. Tymczasem leżący w kącie Giełeta odpowiadał Iwanyskowi szyderczo:
 — Nie martwcie się, Iwanysku! Bogacze potrafią, potrafią, ho-ho —
 Mandat w gasnącym śmiechu syknął:
 — Lepiej od nas uciekać?
 — Elektrysz, elektrysz — szydził głucho Giełeta.
 — O czymże mówicie? — wydobył z siebie Pańcio.
 — O czortach — prysnął Mandat — tych co nas tak —
 Witrołom poderwał się i krzyknął.
 — Przestać! Nie wolno! Nam swoje prawa, im swoje.
 — Ależ czorty widziałem, widzieliście — upierał się Mandat.
 Pańcio rozjąkał się.
 — Czy-czyście powariowali? Jakież czorty?
 Zniemożony Mandat podtrzymywał swoje ze śmiechem.
 — Czortowa popownia i to najstarsza! Z tych najbielszych. Któż ich nie widział?
 Witrołom wrzasnął dziko.
 — Milczeć, psi pysku! Wara przezywać, naruszać. Gazdo, pogróźcie, bo koniec nam.
 Zaszczekali jeden przez drugiego, to szydząc, to grożąc, lecz Foka zbliżył się i wnet ucichły żarty i groźby. Foka tłumaczył oględnie Pańciowi.
 — Rozumiecie? Zamiecica, urwała się z wierchu śnieżna zasowa — no, zawiź —