Strona:Stanisław Vincenz - Na wysokiej połoninie Pasmo II Księga I.djvu/302

mię. Sama pochyliła się, prawie padała, lecz wyprostowała się, stąpała mocno dalej.
 — Widzisz, Jasiu, przez ciebie, nie gniewaj się, Połahniczko — mówił dobrodusznie Giżycki, stając i otrzepując spodnie. Połahniczka odwróciła się ze śmiechem.
 — A może Jasio chce spróbować?
 Tomaszewski przyjął wyzwanie, zaczęli się szamotać, a tymczasem inne kobiety omijając ich przechodziły dalej. Już ciskał Jasio dziewczynę, już prawie padała, lecz nagle wyrwała się, odskoczyła, wyprostowała się i sklęła:
 — Ty babiarzu pusty, ty myślisz że tu Żabie — skoczyła nań jak kot i z całej siły cisnęła nim, aż położył się jak długi na trawę.
 Głośny śmiech przeszumiał przez szeregi kumpanów, najszczerzej chociaż ciszej cieszyły się kobiety. Jasio wstawał, opanował się.
 — Ech, głupia, ciesz się i uciekaj, jeszcze bym ci coś złamał.
 — Złam, złam — stawiała się Połahniczka zaczerwieniona, zadyszana lecz ze śmiechem.
 Naśmiewali się z niej z daleka, lecz żaden jej więcej nie tknął. Połahniczka ściskała małe kułaki, groziła z daleka. Biłohołowa przyglądała się mocowaniu z wyniosłym uznaniem.
 — Takie u nas dziewczyny.
 Kraszewski orzekł:
 — Wcale niezła na popas, ale trzeba mocnego.
 Giżycki machnął ręką:
 — Niech sobie szuka mocnego.
 Tomaszewski pocieszał się:
 — Nie bój się, znajdzie się taki co ją ciśnie.
 Następnie szły żony rębaczy bystreckich, wątła i smagła na twarzy żona Iwanyska o głębokich zalęknionych oczach, barwy ciemnego mchu. Urocza, ale za cicha, nieciekawa dla młodzieńców. Tomaszewski zalecał ją z pogardliwym uznaniem:
 — Główna wiedźma.
 Gęsicki orzekł:
 — Para do swego molfara.
 Dalej szła żona Matarhy, wielka i szeroka jak żadna z kobiet górskich.
 — Kartofla magdeburska — mówił Kimejczuk.
 — Ciężkie kobylisko — mruknął Kraszewski.
 Tomaszewski pytał z podziwem: